Een aantal jaren geleden vroeg mijn vrouw aan Awoiska van der Molen waar een foto gemaakt was. Ze heeft het ons toegefluisterd maar eigenlijk wilde ze het niet zeggen. Want weten waar een foto genomen is, maakt het beeld zo definitief.
Nu kijk ik weer naar een foto van de kunstenaar. Ik vraag me nu niet af waar de foto gemaakt is maar waar ik eigenlijk naar kijk. En dat heb ik bij meer foto’s. Zie ik zwart golvend steen onder het water of zijn het golven bijna zwart? Is het water, zijn het rotsen of is het een spiegeling? Bladeren van bomen zijn moet moeite te onderscheiden van rotspartijen. Het is tijdens de opening bij galerie Annet Gelink te druk om het haar te vragen maar ik denk dat het antwoord hetzelfde zou zijn. Weten maakt het beeld zo definitief.
Behalve het ongedefinieerde zie nog iets anders in haar foto’s. Een soort flow. Overgangen. Takjes met witte blaadjes -of zijn het bloemen?- komen vanuit de verte als een golf naar je toe. Ze staan in het water. Op een andere foto golvend water of golvende rotsen? Het is haast niet te zien. Van der Molen heeft een nieuw niveau bereikt van onthechting. Het herkenbare is nog meer uit haar werk verdwenen. Zonder de natuur geweld aan toen.
Sterker nog ze laat je contact maken met de natuur op een unieke manier. Een enorme aanwezigheid, die eeuwig lijkt maar wel voortdurend in beweging is. Ik moet denken aan een gedicht van M. Vasalis ‘De tijd’, dat zo begint:
Ik droomde, dat ik langzaam leefde ….
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. …
links.
galerie Annet Gelink – Am schwarzen Himmelsrund.
Lartigue en Awoiska in het Foam (Kunstblijfteenraadsel).
locatie: galerie Annet Gelink, Laurierstraat 187-189, 1016 PL Amsterdam
