Dromen, we doen het allemaal.  Voor de een is een droom een inspiratiebron, voor de ander een hinderlijke afleiding. Een droom een krachtig gegeven. Je kunt er nachtmerries van krijgen, ze leiden je af van je doel en ze kunnen zo realistisch zijn dat je soms niet meer weet of je iets gedroomd hebt of echt meegemaakt. Van die droomkracht maken Julia Willms (beeldend kunstenaar) en Andrea Božić  (choreograaf) gebruik in hun voorstelling PoroCity.

Met dromen als kern van de voorstelling is PoroCity een bijzondere kunstuiting. De elementen performance, theater, architectuur, geluid en natuurlijk dromen spelen een belangrijk rol. Andrea Božić beschrijft het op haar website als volgt (engels):

“PoroCity is a performance as a journey based on mapping dreams into special architectural locations. The familiar but elusive logic of dreams merges with everyday reality and, in their overlap, a third space emerges – a porous space we do not know yet. A space where anything is possible.”

Beide kunstenaars werken al een paar jaar aan het kunstevenement. Het begon met het project  Spectre waarin ze het begrip ‘ruimte als organisme’ onderzochten. Het resultaat is o.a. een video waar ruimte centraal staat. Niet alleen het fysieke begrip van ruimte maar ook de ervaring die ruimte oproept. In november 2016 maakte ik een voorstelling mee, in theater Frascati in Amsterdam, die de elementen van PoroCity in zich had: dromen, performance, architectuur.

Wat is PoroCity nu precies? Die vraag is nog niet zo makkelijk te beantwoorden. Is het een performance of is het theater? Ben je als bezoeker toeschouwer of deelnemer? En gaat het om de voorstelling of de fantasie die zich in je hoofd ontwikkeld?

Van Porocity staan een aantal voorstellingen gepland op iconische locaties. Dat iconische is wel belangrijk. Het zijn locaties waar menselijk dromen, verwachtingen, utopieën mee zijn vormgegeven. Waar veel gebeurd is. Een essentieel element voor de voorstelling

Vanavond en dit weekeinde vinden er voorstellingen plaats in het (voormalig) Burgerweeshuis. Een schitterende creatie van architect Aldo van Eyck.  Het heeft een tijd leeggestaan maar nu is BPD er gehuisvest. Het gerestaureerd. Binnen is het heel stil mede door de daarop  gerichte architectuur. Een prachtige plek om de voorstelling te bezoeken.

Links
Andrea Bozic – PoroCity.
BPD in voormalig Burgerweeshuis – de Architect.

Voorlopige lijst van voorstellingen:
21 & 23 March try out, 24 March premiere, 25 March performances (18.30 and 21.00), Burgerweeshuis / BPD, Amsterdam
2 & 3 May Frascati Theatre, Amsterdam (18:30 & 21:30)
22-24 June 2018 Burgerweeshuis as part of the opening weekend of the GET LOST Art Route and Public Art Amsterdam supported by the BPD, Amsterdam (22 June, 20.00 /VIP/, 23-24 June at 18l.30 and 21.30)
20-22 July Over het IJ festival, Amsterdam
September Huis Frankendael, Amsterdam
15-16 February 2019 La Casa Encendida, Madrid
23 February 2019 Theater Ins Blau, Leiden

Wat is de waarde van de eerste indruk of ontmoeting? Dat vroeg ik me af na een dagje Londen. Die dag bezocht ik twee kunstacademies. De gerenommeerde Royal Academy Of Arts (RA) en de University of Arts London/Wimbledon. Twee uitersten. Bij de laatste beginnen studenten aan hun eerste stappen in de kunstwereld. Voor de RA worden jonge kunstenaars met bewezen talent geselecteerd. In een periode van drie krijgen ze gelegenheid en ondersteuning hun talent te verdiepen. Daarna moeten ze het echt zelf doen.

De RA is gevestigd in hartje Londen. Een prachtig oud gebouw met ruime binnentuin. Er zijn altijd exposities. De jaarlijkse RA school show is er een van. Het is zeker de moeite waard om deze beroemde academie te bezoeken. De geschiedenis van de kunst is hier voelbaar en zichtbaar.

De RA Schools Show was de aanleiding om naar Londen te gaan. Ik wilde het werk van deze kunstenaars, die afzwaaien van deze beroemde academie, met eigen ogen zien. Het eerst werk dat je voor ogen krijgt is een flinke sloep. Prachtig neergezet, het maakt indruk. Maar toch denk je ‘Ahhh, weer een bootje’. Verder veel doordacht werk. En dat is binnen de kunst een beetje dubieuze term. Natuurlijk moet kunst een verhaal hebben maar moet je ook het gevoel geven dat het werk zo uit hemel is neergedaald, ontstegen aan het menselijk gezwoeg.

Misschien moet elke kunstenaar wel een fase van doordachte kunst ondergaan om dan werk te kunnen maken dat zo eigen is dat het het doordachte overstijgt. Op deze school show 2018 was in ieder geval veel werk te zien dat zich ergens tussen doordacht en eigen beweegt. Misschien dat de naam en de traditie van de RA echt edgy werk in de weg staat. Een kunstenaar als Juliaan Aandeweg heb ik niet gespot in deze lichting afzwaaiende kunstenaars. Het meest onder de indruk was ik van het werk van Mark Corfield Moore. De kracht en eenvoud van het bedrukte textiel bleven me boeien. Onderaan dit blog en link naar een uitgebreid fotoverslag van de RA schoolsshow 2018.

De keuze voor de University of Arts Wimbledon was heel praktisch. Er was -die dag- een graduation-show gaande waar zowel afzwaaiende bachelors als masters hun werk toonde. Vanaf Station Wimbledon is het ruim 10 minuten lopen naar het Universiteits-gebouw. De sfeer is vergelijkbaar met die van Nederlandse academies. Een hartelijke ontvangst. Een plattegrond met namen helpt je je weg te vinden.

Wat betreft de getoonde kunst was het in het begin wel een beetje een schok. Er waren momenten dat ik me op een middelbare school waande. Kunstenaars die netjes bij hun plek stonden, een keurig visitekaartje hadden en mooi -doorgaans figuratief- werk toonden. Goed gedaan maar meer ambacht dan kunst. Natuurlijk, de bachelor opleiding in London is drie jaar. Dat is een jaar korter dan in Nederland. Mogelijk zijn ze na drie jaar nog niet toe aan echt eigen expressie. Bij het werk van de masters zie je vaker een conceptuele inslag. Een enkele keer ksn het werk je raken. De beeldhouwers hadden hun eigen pand. Net wat interessanter werk dan de schildersafdeling. Meer lef, speelser. Een gevoel van braafheid blijft toch hangen.

Het werk van jonge en beginnende kunstenaars blijft me altijd boeien. Misschien vanwege het zoekende karakter. Voor een man van zestig jaar, die al zestig jaar zoekende is een warm bad. Ik heb deze dag dan ook met veel plezier in London rond geracet.

Links.
Royal Acadmy of Arts – RA schools show 2018,
University of Arts London / Wimbledon,
Fotoveslag RA schools show 2018 – Kunstblijfteenraadsel,
Fotoverslag University of Arts Wimbledon – Summershow 2018 – Kunstblijfteenraaadsel

De Hooglandse Kerkgracht in Leiden is een prachtige, historische straat. Kijk door je wimpers en je ziet en hoort dames in lange wapperende rokken, heren met zwarte pakken en hoge hoeden, het geklepper van paardenhoeven. Maar nu staan, waar lang geleden het water liep, moderne kunstwerken. Het contrast kan haast niet groter. Toch is die combinatie juist heel verfrissend. Want laten we eerlijk zijn. Stoere mannen op steigerende paarden, zwaaiend met hun zwaard. Die tijd is al lang voorbij.

Yair Callender

Nynke Koster

Rein Verhoef

Lillian Vlaun

Jonathan van Doornum

De kunstwerken maken onderdeel uit van Beelden in Leiden. Een initiatief van stichting Beelden in Leiden dat in 2011 de eerste expositie organiseerde. Tijdens de  zomermaanden worden op de Hooglandse Kerkgracht sculpturen van jonge kunstenaars getoond. Deze zevende editie heeft als thema: ‘Concepts of Time’. Een toepasselijk thema voor zo’n historische plek. Ook voor deze editie heeft de selectiecommissie de eindexamenshows en open studio’s bezocht van de kunstacademies in Nederland. Die zoektocht leverde 10 kunstenaars. Ze kregen een toelage om nieuw werk te maken.

Juliaan Andeweg

Damian Kapojos

Camile Smeets

Daniel van Straalen

Robbert Pauwels

Nu staan al die werken er. En zoals zo vaak met kunst lijkt het alsof ze uit de hemel zijn neergedaald. Niets is minder waar. Het organiseren en maken van zo’n beeld is natuurlijk enorm veel werk. En een pas afgestudeerde kunstenaar heeft nog weinig ervaring in het opleveren van werk. Zo vertelde Rein Verhoef dat hij voor het eerst Frans kalksteen heeft gebruikt. Het maken van de rondingen in het steen was een hele operatie. Ook de andere kunstenaars zullen in dit project hun overwinningen hebben geboekt.

Voor een volledig overzicht van de Beelden op de Hooglandse Kerkgracht:
Fotoverslag Beeden in Leiden 2018

Deelnemende kunstenaars
Robbert Pauwels, Lillian Vlaun, Daniel van Straalen, Nynke Koster, Juliaan Andeweg, Camile Smeets, Yair Callender, Damian Kapojos, Jonathan van Doornum, Rein Verhoef.

Tegelijk met Beelden in Leiden zijn er enkele neven exposities in de stad:

• In het pas gerenoveerde Rijksmuseum voor oudheden (RMO) is een expositie ingericht.
• In de galerie van het LUMC (vanaf do 24 mei) is een ook een expositie. Ten slotte staan voor het ziekenhuis twee beelden van Folkert de Jong.
• Een galerie op de Hooglandse Kerkgracht toont concepten en onderzoek van de kunstenaars naar aanleiding van dit project.

Links
leidensculptures – Concepts of Time
RMO – concepts-of-time
LUMC – tentoonstellingen nu en straks

Beelden in Leiden is elke dag te zien op de Hooglandse Kerkgracht van 17 mei t/m 5 aug 2018. Voor de openingstijden van de andere exposities raadpleeg de websites van het RMO en LUMC.

Finding a route through uninhabitable land is de titel van een Leporello die kunstenaar Miriam Sentler onlangs uitbracht. Het toont twee kaarten, aan elke zijde een, van de Amazone en de Himalayas. De kaarten worden op elke bladzijde steeds vager afgedrukt, totdat alleen de hoofdlijnen overblijven.

Deze (grensoverschrijdende) initiatieven hebben mijn speciale interesse. Ik vond het een mooi boekje en heb het aangeschaft. Hoe een kunstwerk tot stand komt interesseert me evenveel als het kunstwerk zelf, dus ik vroeg me af ‘hoe is dit fraaie boekje ontstaan?

Het begint bij Stanfords een van de oudste kaarten- en reisboekwinkels in Londen. Hier werkte de kunstenaar enige tijd. Boven de kassa hing een kaart van de Himalaya en en ze las het boek ‘The invention of nature’ van Andrea Wulff over het leven van Alexander von Humboldt. De biografie wekte haar interesse voor deze ontdekkingsreiziger.

Tijdens een residentie in het Natuurhistorisch museum van Maastricht kan ze zich verdiepen in von Humboldt. Volgens Andrea Wulff heeft hij de meeste dingen op de aarde benoemt. Het benoemen van dingen speelt een belangrijke rol in de praktijk van Miriam. Er zijn meer verbanden tussen ontdekkingsreiziger en kunstenaar. Ze verzamelen, leggen verbanden, zijn geïnteresseerd in de geschiedenis van objecten.

In het Natuurhistorisch Museum ontdekte ze ook de vergankelijkheid van archieven. Handschriften waren onleesbaar, papier was verteerd door ouderdom of vocht. De De ijver van ontdekkers en onderzoekers werd zo door de tijd teniet gedaan. Het inspireerde haar om de kaarten te laten vervagen.  Een leporello is dan een heel geschikte boekvorm om die vervaging in een keer te laten zien.

De leporello is in de cartografie vaker gebruikt. Bijvoorbeeld om stroomgebieden van rivieren in kaart te brengen. Bij voorkeur in een handzaam formaat zodat je het makkelijk mee kunt nemen. De titel verwijst naar de reisboeken van  von Humboldt. Hierin doet hij verslag van de moeilijkheden die hij ondervindt om zijn weg door het onherbergzame en gevaarlijke Amazone gebied te vinden. Een zijde van de Leporello toont dan ook de kaart die de ontdekkingsreiziger maakte van het Amazone gebied.

Er is nog een zijde leeg. Hiervoor koos ze een kaart van een ander onherbergzaam gebied, het Himalaya gebergte. De visuele schoonheid van de kaart sprak haar aan. Samen met Lyanne Polderman, die het grafisch ontwerp verzorgde smeedde ze het boek tot een eenheid.

Zo heb je dan een elegant drukwerk waarin wat vergaat en wat blijft lijken samen te komen. Je kunt het makkelijk met je meenemen. Niet om letterlijk je weg te vinden maar om te beseffen dat je onderdeel bent van een mensheid die altijd op zoek is.

‘Finding a route through uninhabitable land’ is mede tot stand gekomen met steun van Museumnacht Maastricht 2018.

De leporello is voor € 50,– te koop bij de kunstenaar. Inlichtingen: miriam.sentler@live.nl.

Van april tot juli heeft Miriam Sentler een residentie in Luik / Liege. Op 29, 30 juni en 1 juli zijn er open studio dagen. Je bent dan van harte uitgenodigd. Adres: RAVI, Place Vivegnis 36, 4000 Liege.

links
leporello – miriamsentler.com.
The last pages van Noelle Cuppens. Een ander bijzonder kunstproject.
Een ander blog over de Leporello (blog an Elsschot tot Reve: Van Mozart tot Carmiggelt.
* meer foto’s van David Skinner kun je vinden op: David Skinner (branestawm) – Flickr

Als je deze weken in het Vondelpark bent kun je tegen een hoge zandbak aanlopen. Niets vreemd zul je misschien denken. Deze zandbak is echter niets speciaal voor kinderen. Ook volwassenen kunnen zich uitleven. Er staan drie lange -soort van- houten harken bij. Hiermee kun je sporen en patronen in het zand trekken. Een heerlijke handeling. Je wordt weer even kind en lijkt de tijd te vergeten. De sporen die je tekent zijn tijdelijk, al snel zal een andere bezoeker er zijn patronen overheen trekken.

De zandbak is een kunstwerk van Aeneas Wilder. Het maakt onderdeel van de expositie ‘Kunst aan de Schinkel – KADS (2018)‘. Ook deze vierde editie is georganiseerd door Soledad Senlle Art Foundation. In deze organisatie kan Marisol Ferradás haar liefde voor de kunst gestalte geven. Ze heeft een mode agentschap aan de Schinkel (Sloterkade). Af en toe maakt de mode plaats voor kunst. Zo ook de komende weken voor KADS.

De vierde editie werd geopend op 22 april 2018 aan de Sloterkade. De slogan voor deze editie is ‘When the notion of time disappears’. Een uitgangspunt waar de tien geselecteerde kunstenaars vrijelijk mee omgaan. Het werk van Wilder dat ik zojuist heb beschreven past er prachtig in. De kunstwerken liggen verspreid in de Schinkelbuurt. Er is een boekje verkrijgbaar met een plattegrond en dat alle kunstwerken beschrijft.

Als je de expositie volgt kom je op bijzonder plekken. In de gewelven van de Zijlbrug is een lichtsculptuur van Tamar Frank  te zien. Een grachtje voor de begraafplaats ‘Huis te Vraag’ herbergt een werk van Semâ Bekirovic. Een prachtige oase, die je beslist ook even moet bezoeken. In het agentschap van Soledad aan de Sloterkade (171) zijn een aantal kunstwerken te vinden.  Bijvoorbeeld van Eva Gonggrijp. Een oud poppenhuis vormt de basis. Ze wist als kind niet goed wat ze er mee moest en toen speelde ze eigenlijk alleen met de lichtjes. Nu wordt je met virtual reality door de kamers geleid en lijken oude tijden te herleven.

Kunst aan de Schinkel is een waardevol evenement. Interessante kunst in mooi stuk van Amsterdam met veel geschiedenis maar dat niet zo bekend is. Dus als de zon een beetje schijnt….

Deelnemende kunstenaars
Semâ Bekirovic [NL], Popel Coumou [NL], Tamar Frank [NL], Eva Gonggrijp [NL], Kubra Khademi [AF], Hertog Nadler [NL–IL], André Pielage [NL], Henk Schut [NL], Aeneas Wilder [UK], We Make Carpets [NL]

Links.
Soledad Senlle – KADS 2018.
Mondriaanfonds bijdrage KADS 2018.

In 2016 organiseerde Soledad Senlle Art Foundation diverse exposities en activiteiten rond de kunstenaar Michael Gibbs. Bij Soledad Senlle aan de Sloterkade en met een afsluitende performance van Noëlle Cuppens.

expositie: Kunst aan de Schinkel, 22 april t/m 3 juni 2018, verschillende openingstijden.
locatie: Startpunt: Soledad Senlle, Sloterkade 171, 1059 EB Amsterdam.