Joep Hinssen – Score – MAFAD 2018

11 juli 2018contemporary art, MAFADPaul Voors

Tijdens het Wereldkampioenschap voetbal hebben ze weer vaak geklonken. De volksliederen van de landen waarvan de teams het -in een voetbalwedstrijd- tegen elkaar gaan opnemen. Het volkslied verbroederd. De spelers op het veld, de toeschouwers in het stadion, de fans thuis of in het cafe. Door de muziek voelen ze zich met elkaar verbonden.

Die kracht van verbinding en verbroedering van muziek is er natuurlijk altijd. In een voetbalkantine klinkt heel andere muziek dan in het Concertgebouw. Door de muziek voelen mens zich in beide ruimtes zich eensgezind. Het geeft een gevoel van veiligheid, van ergens thuis of bij horen. Wat zou er gebeuren als je die vertrouwde werelden eens door elkaar gooit?

Joep Hinssen onderzocht het in zijn muziekstuk Score. Een slagwerker, een koor, een dirigent. Goede ingrediënten voor een prachtig muziekstuk zou je zeggen. Alleen een melodie klinkt er niet. Het koor zingt niet maar roept of brult beschaafd kreten. De aanwijzingen van de dirigent zijn ongewoon vreemd. En het ritme van de trommelaar is niet te volgen. Wat gebeurt hier?

Joep Hinssen heeft een transcriptie gemaakt van een voetbalwedstrijd naar een koor uitvoering met slagwerker. Het betreft de wedstrijd Nederland – Spanje van het vorige WK (2014). De slagwerker concentreert zich op de bal. Voor spelen met de voet, een kopbal, stuiteren op het gras en voor hard en zacht spelen is het tromgeroffel anders. Het koor concentreert zich op de tribune. Hoe de toeschouwers meeleven met de wedstrijd. Het roept JEEEJ!!!!, BOEEE!!!, andere kreten of applaudisseert.

joep-hinssen_score_1057C — Een visualisatie / notatie van de wedstrijd. Een nauwkeurig, chronologisch verloop van de kreten van het publiek op de tribune.

Luisteren naar de video-registratie van het stuk is een licht ongemakkelijke maar ook verbazingwekkende ervaring. Koor, dirigent en slagwerker zijn heel toegewijd en serieus.

Joep Hinssen is Master Fine Arts en studeerde dit jaar af in Maastricht. Zijn werk Score was te zijn tijdens de graduationshow van de academie die liep van 6 t/m 9 juli 2018.

Lorraine Etimiri – Artez Enschede

7 juli 2018contemporary artPaul Voors

Destructie die tot het randje gaat. Zover dat de hand van de kunstenaar verdwenen lijkt en misschien zelf is maar toch net niet. Lorraine Etimiri die dit jaar is afgestudeert in Enschede (Artez) zoekt die grens graag op, dat je als kunstenaar zichtbaar wordt door je afwezigheid. In gebruik van materiaal of tecnieken legt ze zich geen beperking op. Gevonden dingen, schilderen, lassen, spuitlak, ijzer, takken je vindt het terug in haar werk.

Bovenstaand wandsculptuur inspireert me tot dit blog. En ja, het rauwe is net iets minder. De esthetische hand van de kunstenaar is duidelijk aanwezig. Het heeft daardoor iets poëtisch. Een lofzang op het aardse in haar of zijn rauwheid en schoonheid.

Door dat poëtische moet ik denken aan Theo Niermeyer. Die van resten ijzer en staal wonderschone sculpturen maakte. Hij werdt daarom de ijzeren dichter genoemd. Zo’n eervolle benaming moet je natuurlijk verdienen maar Lorraine is heeft haar eerste stappen alvast gezet.

Links.
lorraineetimiri.com.
Theo Niermeijer – De ijzeren dichter – kunstblijfteenraadsel.

Jakub Valtar – Frank Mohr Instituut – 2018

6 juli 2018contemporary artPaul Voors

“Writing code is the most straightforward way for me to express my ideas”

Met video heb ik een ambivalente relatie. Een video-kunstenaar claimt tijd van de bezoeker/beschouwer voor de duur van de film. Al bezoeker wil ik echter graag zelf de baas blijven. IK als bezoeker bepaal hoelang ik naar een kunstwerk wil kijken. Een onoplosbaar probleem?

scherm met het werk One second psycho — One second psycho

Een video werk van Jakub Valtar is in dit dilemma een interessant werk. On second Psycho herbergt de complete film ‘Psycho’ op één groot scherm. De film is opgedeeld in een enorme hoeveelheid beelden van 1 seconde. Ze dwarrelen langzaam van boven naar beneden. Het scherm is een touchscreen en als je met je vinger(s) over de beelden beweegt hoor je de bijbehorende geluiden. Een angstschreeuw bijvoorbeeld.

Kijken naar een film volkomen ontregelt. Wat normaal gesproken in 90 tot 120 minuten aan je voorbijgaat, zie je nu in één blik. Het is duizelingwekkend. Fascinerend maar ook nuchter. Een uiterst spannende film, ontmaskerd.

De essentie van Jakub Valtar’s praktijk is het schrijven van (software)code. Hij maakt graag visueel interessante complexe systemen. Hij maakt vaak gebruik van natuurlijke wetten. Maar hij wil ook ontregelen. Om onze nieuwsgierigheid te wekken, zodat we willen onderzoeken, begrijpen. Een heel nieuwe (technische) vaardigheid, die een nieuw soort kunst oplevert. Nullen en enen als olieverf van de toekomst.

(Het werk van Jakub Valtar was te zien op de Graduation Show van het Frank Mohr instituut 2018. Deze show is inmiddels afgelopen)

Links.
One second pscyho – www.jakubvaltar.com.

Birgit Bemers -Artez Arnhem

5 juli 2018Artez ArnhemPaul Voors

Een donkere ruimte. Op drie wanden grote projecties. Vierkanten in verschillende groottes en kleuren komen op, bewegen en verdwijnen. Een stem leest cijfers voor. Soms ook een woord als father, mother.

Ik blijf luisteren. Dat ritme, de kleuren, de cijfers, de stem. Er is geen rust maar ook geen onrust. Wat gebeurt er? Is het meditatief? Kun je je laten meevoeren door een koan of mantra? Nee, dat ook weer niet. Je wordt eerder de mantra zelf.

Birgit Bemers wil vat krijgen op de wereld om haar heen. Daarom vertaalt ze mensen en dingen naar cijfers en de cijfers naar kleuren. Een heel nuchter, technisch proces. Het zo verkregen materiaal verwerkt ze in een installatie / diaprojectie(s). Een pad dat makkelijk tot een voorspelbaar resultaat kan lijden. Birgit trapt daar echter niet in. Laverend tussen artistieke vrijheid en regels, weet ze een dans zonder danser te creëren.

Links
brigitbemers.nl.
Artez – Arnhem – Bear finals – Facebook.

Is kunst saai?

3 juli 2018contemporary artPaul Voors

cindy-bakker-master-fine-arts-akv-stjoost_0016 — Cindy Bakker – Master AKV/St. Joost

“We weten niet hoe het wel moet, maar dat het anders moet dat weten we heel zeker.”

Het strakblauwe uitspansel herbergt de belofte in zich van een zinderende zomerdag *. Dus stap ik opgewekt de kunstacademie van Breda, aan de Beukenweg, binnen. Weldra zal ik de inspanningen van een nieuwe generatie kunstenaars kunnen bewonderen. Aangekomen op de Fine Arts afdeling, beland ik echter in een kakofonie van rondrennende mensen, sommigen in rode kleding. Bezoekers snellen er vertwijfeld achteraan. De rondleiders declameren allerhande teksten. Ik denk: ‘Oké, ik heb vandaag drie shows te bezoeken. Als jullie nu in een hoekje je ding gaan doen, dan kan ik rustig het eindexamenwerk bekijken’. Helaas is de omroeper onverbiddelijk. ‘Volg de rondleider en als je je groepje kwijt bent, sluit dan aan bij een andere groep’. Tot overmaat van ramp begint een van de rondleiders mij persoonlijk toe te spreken. Dit is een crisismomentje.

Met het zingen van een lied beëindigen de kunstenaars hun collectieve optreden. Nu kan het eindexamenwerk bekeken worden. Maar ook de expositie staat in het teken van het collectief en het proces van het ontstaan van kunst op de academie. Geen namen bij De kunstwerken, geen visitekaartjes. Informatie bij de balie… Achter die balie staat een archiefkast waarin elke kunstenaar een eigen lade heeft die je mag opentrekken en bekijken. De inhoud vertelt iets over hoe zijn of haar eindexamenwerk tot stand gekomen is.

Het strakblauwe uitspansel heeft zijn belofte ingelost. In de Kaaihallen in ‘s-Hertogenbosch is het warm, heel warm. Hier tonen de masters van AKV/ST. Joost hun werk. Het is de laatste dag van de expositie. Er wordt me een glas limonade aangeboden die ik mag betalen met een glimlach… Na een tijd te heb gekeken en gefotografeerd wordt ik uitgenodigd voor een lunch. Een initiatief vanuit een neven-project van Ami Tsang (foeyounghai.com). Met behulp van maaltijden en het bereiden ervan, wil ze verschillende culturen tot elkaar brengen. Foeyounghai-club is bewust gekozen. Het gerecht is waarschijnlijk ontstaan door de ontmoeting met verschillende culturen (Chinees, Indonesisch, Nederlands). Heel wat anders dan een schilderij of installatie. Dus schuif ik aan bij een gevarieerd gezelschap mensen. Het eten is heerlijk en lijkt in niets op de maaltijden bij de Chinees.

ami-tsjang-the-foe-young-hai-club_0050 — Ami Tsang beschrijft alle gerechten op de tafel

Het strakblauwe uitspansel is er nog steeds. Maar de academie AKV/St. Joost in
ś-Hertogenbosch is ruim en heeft airco. Hier een traditionele expositie. Een plattegrond geeft van alle kunstenaars precies aan waar ze zijn. En van elke graduate is er een (ansicht)kaart. Rustig neem ik al het werk in me op.

Tegen half acht gaat er een bandje spelen. Tijd voor mij om te gaan. Maar bij verlaten van de zaal wordt ik hartelijk begroet. Het blijkt de rondleider te zijn die mij, die ochtend, persoonlijk toesprak, Ian Skirvin. Hij had mijn worsteling wel gezien. Er volgt een boeiend gesprek over die ochtend.

Is een expositie niet een beetje een achterhaald concept? Zo’n schilderij aan de muur is dat niet gewoon saai? Heb je daar vier jaar voor gestudeerd? Laten we het anders doen dachten de afstudeerders van Breda. Dus ontwikkelden ze een musical (C-section – The Musical). Met vijf actes te spelen in willekeurige volgorde, tussen de acts ruimte voor het eindexamenwerk.

Waarschijnlijk zijn er veel meer mensen die moeite hebben gehad met doorbreken van de vaste routine. Scouts die jonge kunstenaars komen spotten, zullen knatsetandend hebben rondgelopen. Maar de kunstwereld veranderd enorm. Het is waardevol als kunstenaars nieuwe wegen proberen. Dat is de kern van kunstenaarschap. Dat maakt de kunst zo mooi. (De quote aan het begin van dit blog komt van de C-Section website. Ik kan me er helemaal in vinden.)

Links.
Foeyounghai.club.
C-Section – The musical.
VBGBNWU taaladvies – Facebook.

* Alles is continu in verandering. Ook onze taal. De “Vereniging ter bevordering van het gebruik van het bedreigde NL woord” promoot via Facebook het gebruik van vergeten Nederlandse woorden. Ik heb er een ambivalente houding. Maar sommige zinnen zijn zo evident in hun schoonheid….

PoroCity – (voormalig) Burgerweeshuis

22 juni 2018contemporary artPaul Voors

Dromen, we doen het allemaal. Voor de een is een droom een inspiratiebron, voor de ander een hinderlijke afleiding. Een droom een krachtig gegeven. Je kunt er nachtmerries van krijgen, ze leiden je af van je doel en ze kunnen zo realistisch zijn dat je soms niet meer weet of je iets gedroomd hebt of echt meegemaakt. Van die droomkracht maken Julia Willms (beeldend kunstenaar) en Andrea Božić (choreograaf) gebruik in hun voorstelling PoroCity.

porocity_burgerweeshuis_march_2018 — ©Andrea bozic

Met dromen als kern van de voorstelling is PoroCity een bijzondere kunstuiting. De elementen performance, theater, architectuur, geluid en natuurlijk dromen spelen een belangrijk rol. Andrea Božić beschrijft het op haar website als volgt (engels):

“PoroCity is a performance as a journey based on mapping dreams into special architectural locations. The familiar but elusive logic of dreams merges with everyday reality and, in their overlap, a third space emerges – a porous space we do not know yet. A space where anything is possible.”

Beide kunstenaars werken al een paar jaar aan het kunstevenement. Het begon met het project Spectre waarin ze het begrip ‘ruimte als organisme’ onderzochten. Het resultaat is o.a. een video waar ruimte centraal staat. Niet alleen het fysieke begrip van ruimte maar ook de ervaring die ruimte oproept. In november 2016 maakte ik een voorstelling mee, in theater Frascati in Amsterdam, die de elementen van PoroCity in zich had: dromen, performance, architectuur.

Wat is PoroCity nu precies? Die vraag is nog niet zo makkelijk te beantwoorden. Is het een performance of is het theater? Ben je als bezoeker toeschouwer of deelnemer? En gaat het om de voorstelling of de fantasie die zich in je hoofd ontwikkeld?

Van Porocity staan een aantal voorstellingen gepland op iconische locaties. Dat iconische is wel belangrijk. Het zijn locaties waar menselijk dromen, verwachtingen, utopieën mee zijn vormgegeven. Waar veel gebeurd is. Een essentieel element voor de voorstelling

Vanavond en dit weekeinde vinden er voorstellingen plaats in het (voormalig) Burgerweeshuis. Een schitterende creatie van architect Aldo van Eyck. Het heeft een tijd leeggestaan maar nu is BPD er gehuisvest. Het gerestaureerd. Binnen is het heel stil mede door de daarop gerichte architectuur. Een prachtige plek om de voorstelling te bezoeken.

Links
Andrea Bozic – PoroCity.
BPD in voormalig Burgerweeshuis – de Architect.

Voorlopige lijst van voorstellingen:
21 & 23 March try out, 24 March premiere, 25 March performances (18.30 and 21.00), Burgerweeshuis / BPD, Amsterdam
2 & 3 May Frascati Theatre, Amsterdam (18:30 & 21:30)
22-24 June 2018 Burgerweeshuis as part of the opening weekend of the GET LOST Art Route and Public Art Amsterdam supported by the BPD, Amsterdam (22 June, 20.00 /VIP/, 23-24 June at 18l.30 and 21.30)
20-22 July Over het IJ festival, Amsterdam
September Huis Frankendael, Amsterdam
15-16 February 2019 La Casa Encendida, Madrid
23 February 2019 Theater Ins Blau, Leiden

Royal Academy Of Arts – 2018

21 juni 2018contemporary artPaul Voors

Wat is de waarde van de eerste indruk of ontmoeting? Dat vroeg ik me af na een dagje Londen. Die dag bezocht ik twee kunstacademies. De gerenommeerde Royal Academy Of Arts (RA) en de University of Arts London/Wimbledon. Twee uitersten. Bij de laatste beginnen studenten aan hun eerste stappen in de kunstwereld. Voor de RA worden jonge kunstenaars met bewezen talent geselecteerd. In een periode van drie krijgen ze gelegenheid en ondersteuning hun talent te verdiepen. Daarna moeten ze het echt zelf doen.

De RA is gevestigd in hartje Londen. Een prachtig oud gebouw met ruime binnentuin. Er zijn altijd exposities. De jaarlijkse RA school show is er een van. Het is zeker de moeite waard om deze beroemde academie te bezoeken. De geschiedenis van de kunst is hier voelbaar en zichtbaar.

De RA Schools Show was de aanleiding om naar Londen te gaan. Ik wilde het werk van deze kunstenaars, die afzwaaien van deze beroemde academie, met eigen ogen zien. Het eerst werk dat je voor ogen krijgt is een flinke sloep. Prachtig neergezet, het maakt indruk. Maar toch denk je ‘Ahhh, weer een bootje’. Verder veel doordacht werk. En dat is binnen de kunst een beetje dubieuze term. Natuurlijk moet kunst een verhaal hebben maar moet je ook het gevoel geven dat het werk zo uit hemel is neergedaald, ontstegen aan het menselijk gezwoeg.

Misschien moet elke kunstenaar wel een fase van doordachte kunst ondergaan om dan werk te kunnen maken dat zo eigen is dat het het doordachte overstijgt. Op deze school show 2018 was in ieder geval veel werk te zien dat zich ergens tussen doordacht en eigen beweegt. Misschien dat de naam en de traditie van de RA echt edgy werk in de weg staat. Een kunstenaar als Juliaan Aandeweg heb ik niet gespot in deze lichting afzwaaiende kunstenaars. Het meest onder de indruk was ik van het werk van Mark Corfield Moore. De kracht en eenvoud van het bedrukte textiel bleven me boeien. Onderaan dit blog en link naar een uitgebreid fotoverslag van de RA schoolsshow 2018.

De keuze voor de University of Arts Wimbledon was heel praktisch. Er was -die dag- een graduation-show gaande waar zowel afzwaaiende bachelors als masters hun werk toonde. Vanaf Station Wimbledon is het ruim 10 minuten lopen naar het Universiteits-gebouw. De sfeer is vergelijkbaar met die van Nederlandse academies. Een hartelijke ontvangst. Een plattegrond met namen helpt je je weg te vinden.

Wat betreft de getoonde kunst was het in het begin wel een beetje een schok. Er waren momenten dat ik me op een middelbare school waande. Kunstenaars die netjes bij hun plek stonden, een keurig visitekaartje hadden en mooi -doorgaans figuratief- werk toonden. Goed gedaan maar meer ambacht dan kunst. Natuurlijk, de bachelor opleiding in London is drie jaar. Dat is een jaar korter dan in Nederland. Mogelijk zijn ze na drie jaar nog niet toe aan echt eigen expressie. Bij het werk van de masters zie je vaker een conceptuele inslag. Een enkele keer ksn het werk je raken. De beeldhouwers hadden hun eigen pand. Net wat interessanter werk dan de schildersafdeling. Meer lef, speelser. Een gevoel van braafheid blijft toch hangen.

Het werk van jonge en beginnende kunstenaars blijft me altijd boeien. Misschien vanwege het zoekende karakter. Voor een man van zestig jaar, die al zestig jaar zoekende is een warm bad. Ik heb deze dag dan ook met veel plezier in London rond geracet.

Links.
Royal Acadmy of Arts – RA schools show 2018,
University of Arts London / Wimbledon,
Fotoveslag RA schools show 2018 – Kunstblijfteenraadsel,
Fotoverslag University of Arts Wimbledon – Summershow 2018 – Kunstblijfteenraaadsel

Assemblages of Intimacy – A Tale of a Tub

8 juni 2018artspacesPaul Voors

Toen Suzanne Wallinga -directeur van A Tale Of A Tub- in een Facebook bericht vertelde over vier zeeanemonen in een zoutwater aquarium dacht ik even dat ze haar nieuwe hobby wereldkundig maakte. Nu loop ik rond in de expositieruimte van de non-profit organisatie en zie ik het aquarium in het echt. Het is een idee van Eamonn Harnett en het begeleidt de twee films die hij bijdraagt aan de expositie.

Die associatie met een hobby niet zo vreemd. Veel mensen hebben thuis zo’n bak met water waarin kleurige vissen heen en weer zwemmen. Levend in hun eigen biotoop. De beestjes lijken zich nauwelijks bewust van de menselijke wereld van waaruit ze bekeken en bewonderd worden. En wij mensen kunnen, kijkend naar die vissen, even ontsnappen aan onze immer eisen stellende omgeving.

Dat er in de expositie een aquarium is, heeft natuurlijk ook een reden. ‘Assemblages of Intimacy’ gaat over de invloed van omgeving op onze identiteit. Tussen beide bestaat een intieme, gevoelige relatie die moeilijk in woorden is uit te leggen. De kunsten bieden een betere uitweg.

A Tale of a Tub is een mooie locatie voor dit thema. In de jaren 20 van de vorige eeuw begonnen als badhuis. In de kelder stond de warmtecentrale. Op de begane grond kon de was worden gedaan en op de verdiepingen erboven waren de douches. Tientallen jaren werd er dankbaar gebruik van gemaakt. De mens past zijn omgeving echter voortdurend aan en badhuizen raakten overbodig. Nu is het gebouw een huis voor de kunst met duidelijk herinneringen aan zijn oude functie.

Wat ik erg waardeer aan A Tale of a Tub is dat het aandacht besteed aan de veranderde wereld en de invloed daarvan op van de kunst. In deze expositie is dat niet anders. Het onderwerp, de getoonde kunst en de randprogrammering geven er vorm aan. Voor de bezoeker is dat lastig. Een expositie die aan het alleen kijken voorbijgaat.

a-tale-of-a-tub_assemblages-of-intimacy_ida borjel_7458 — Voordracht van dichter Ida Börjel in A tale of a Tub op 2 juni 2018 in samenwerking met Poetry International.

In de kelder een film van Mikhail Karikis over het verlaten dorp Larderello. Kinderen nemen het dorp over en maken hun eigen wereld. Een versmelting van muziek en beeld. Achter harde cijfers van de economie, schuilen menselijke relaties en emoties. Dat lijken we wel eens te vergeten. In de dichtbundel ‘Economy as Intimacy’ beschouwt Eric Peter de economie vanuit die emoties.

a-tale-of-a-tub_assemblages-of-intimacy_mikhail-karikis_7453 — Mikhail Karikis – Children of Unquiet (2014)

Op de begane grond bij de ingang liggen bronzen sculpturen. Je moet even kijken en dan zie je dat het planten zijn. De kunstenaar Abbas Akhavan. vereeuwigde de uitstervende vegetatie in Iran in het gebied rond de rivieren Eufraat en Tigris. Ze liggen op witte doeken, broos maar ook onverwoestbaar. Eamonn Harnett groeide op op een Lama boerderij in Ierland. Een omgeving die je kijk op de wereld haast wel moet veranderen. Het basis idee van de expositie komt van zijn hand. Samen met Suzanna Wallinga werd het idee ontwikkeld tot ‘Assemblages of Intimacy. Zijn artistieke bijdrage zijn 2 films. Over de geïsoleerde levende groep Agta en de tweede film heeft als thema de boerderij van zijn ouders.

a-tale-of-a-tub_assemblages-of-intimacy_eamonn-harnett_7463 — Opstelling van Eamonn Harnett met het aquarium en een van zijn films

a-tale-of-a-tub_assemblages-of-intimacy_abbas-akhaavan_7442 — Bronzen sculptuur van Abbas Akhavan.

Tale_of_a_tub_22-04-20180022_eric-peters — Dichtbundel ‘Economy as Intimacy’van Eric Peter.

Zo’n aquarium onderhouden is trouwens een behoorlijke klus. En het team van A Tale of a Tub heeft er een flinke taak bijgekregen. Een zee anamoontje zwaait me vrolijk toe, hij maakt het goed.

links:
Mikhail Karikis – Children of Unquiet
Cultureel Persbureau – Interview Suzanne Wallinga
Metropolis M – Interview met Suzanne Walling en Eamonn Harnett
A Tal of a Tub – informatie over expositie.

expositie: Assemblages of Intmacy, t/m 24 juni 2018 , vr-zo 13- 18 uur.
locatie: A Tale of a Tub, Justus van Effenstraat 44, 3027 TK Rotterdam.

a-tale-of-a-tub_assemblages-of-intimacy_7443 — Mijn compagnon tijdens het kijken naar een film van Eamonn Harnett

Max Schulze in WOW met Caryatids

1 juni 2018artspacesPaul Voors

Dat hoofd van je. Die schakel tussen je innerlijk leven en mensenwereld buiten je. Je onmisbare dienaar maar ook je kwelgeest. Die steeds weer lastige vragen stelt. Die alles maar in twijfel trekt. Soms zou je dat hoofd even weg willen nemen, zodat de wereld overzichtelijk wordt.

Dat zijn mijn gedachten bij bovenstaand schilderij. Misschien dat Max Schulze soortgelijke gedachten had toen hij schilderde. De grote vragen van het leven, waarop nooit een definitief antwoord is, vormen in ieder geval het uitgangspunt van zijn werk. Dat werk zijn niet alleen schilderijen, hij schrijft ook gedichten.

Het weg-gewolkte hoofd hoort bij een buste. Oude sculpturen komen veel in de schilderijen van de kunstenaar voor. Hij beeld ze graag een beetje potsierlijk af. Zoals ook met deze buste. Het zou een overlevingsstrategie kunnen zijn. Om al die twijfel een plek te geven.

Een schilderij begint bij zijn archief van gevonden – en zelfgemaakte foto’s. Hij zet beelden bij elkaar, zoekt naar verbanden, overeenkomsten. Soms maakt hij fysiek collages. Totdat hij de noodzaak voelt een samenstelling te schilderen. Dat schilderen doet hij direct. De intensiteit van het moment is belangrijk.

Het resultaat zijn weemoedige schilderijen een beetje leeg. Een beetje dromerig, als van een dichter. Je kunt het zelf bekijken in de Verticale Galerie van WOW in Amsterdam.

Links.
maxschulze.nl.
Max Schulze – week in de Torenkamer.
WOW – Max Schulze – Caryatids.

expositie: Max Schulze – Caryatids, t/m 31 july, ma-zo 9 – 21 uur.
locatie WOW, Verticale Galerie (1ste etage), Wiltzanghlaan 60 1061 HC Amsterdam.

Une Tour de Amsterdam pour l’art.

27 mei 2018galeriesPaul Voors

Ik lag die avond uitgeteld op mijn bed. Ik voelde mijn benen. Moe maar voldaan. Dertig kilometer gefietst voor vijf galeries. In het zonovergoten Amsterdam. Best wel een prestatie vond ik zelf. Toen dacht ik aan al die Tour de France renners die rond de 150 – 200 kilometer fietsen op een dag. En de volgend dag weer en de dag erna… Ik ben gewoon een watje.

Het zal de kunst wel zijn. kunst kijken kost ook energie. Over kunst schrijven ook trouwens. De laatste tijd ontbreekt het me wel eens aan die energie om een blog te schrijven. De eisen die ik aan mijzelf stel zijn hoger. De foto’s moeten beter. Het verhaal moet kloppen. Wat ervaar ik bij deze kunstenaar? Elke week weer. Daarom neem ik jullie vandaag mee op een tocht. Voor de verandering. In de Tour de France hebben ze tenslotte ook vlakke ritten, bergritten en tijdritten.

Eerst gaan we op de fiets naar PS Project Space. Het ligt eigenlijk buiten de route van het voorlopige lijstje galeries, dat ik voor deze dag heb opgesteld. Maar het -nieuwe- werk van Janine van Oene lijkt me zo mooi, dat wil ik gewoon zien. Dus toch naar de Madurastraat 94. 13 km. Daar sta ik dan voor deze ‘omfietskunst’. Het is inderdaad mooi, heel mooi. Waarom? Ik weet het nu niet. Misschien omdat het niet om aandacht schreeuwt maar je met een teder gebaar verleidt.

Van Janine van Oene naar Carlijn Mens bij Borzo gallery, Keizersgracht 516. 4,4 km. De kunstenaar plaatst eerst het tekenpapier op de grond onder een boom. Legt daarna, op het juiste moment, snel de hoofdlijnen vast van schaduwen van takken. In haar atelier werkt ze de tekening verder uit. De kunstenaar schildert objecten niet direct maar een afdruk of representatie. Niet de boom maar de schaduw van een boom. Waarschijnlijk roept haar werk daarom het gevoel van herinnering op.

Door naar Torch, lauriergracht 94. 1,2 km. De laatste dag van de expositie ‘The worst is yet to come’ van Tinkebell. Een kunstenaar die de publiciteit niet schuwt en altijd de controverse weet te vinden. Dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen. Ik kan haar kunstenaarschap wel waarderen. Ook in deze expositie raakt ze actuele thema’s aan zonder een standpunt in te nemen en altijd met een laagje Tinkebell.

De volgende galerie is Van Zijll Langhout aan de Brouwersgracht 161. 1.9 km. Martyn Overweel toont hier zijn -originele- tekeningen. De graficus / kunstenaar maakt ook cartoons voor kranten. Zijn zijn originele tekeningen dan nog kunst? Misschien moet je die vraag niet stellen. Zijn fraai opgezette tekeningen relativeren maar de humor zet je weer met beide benen op de grond.

Tot slot naar Josilda da Conceição Gallery in de Oostzaanstraat 10, 1.7 km. De kunstenaars Mayra Sergio, Elena Khurtova en Marie Ilse Bourlanges treden op als collectief. Titel van de expositie is: Wetter then wet. Klei staat centraal in het werk. Een materiaal dat eindeloos mee gaat. Nat maken, vormen, drogen. Door het weer nat te maken verdwijnt de vorm en begin je weer helemaal opnieuw. De installaties van het collectief verwijzen naar die eigenschap.

elena-khurtova-marie-ilse-boerlanges_mayra-sergio_josilda-da-conceição-gallery_7345 — Elena Khurtova, Marie Ilse Boerlanges, Mayra Sergio

Nu weer naar huis. 10 km.

exposities:
PS Projectspace – Vase Face – Janine van Oene.
Galerie Borzo – Carlijn Mens – Roadside.
Torch – Tinkebell – The Worst Is Yet To come.
Marian van Zijll Langhout – Martyn Overweel – Nackt Im Pudding Club.
Josilda da Conceição Gallery – Mayra Sergio, Elena Khurtova, Marie Ilse Bourlanges – Wetter then wet.