Een tijd geleden zag ik op Youtube een performance van een man die zich met ontbloot bovenlijf door een lange haag van golfkarton werkte. Het was nogal een fysieke inspanning waarbij hij werd aangemoedigd door het publiek. Toen hij zich door de laatste laag had gewerkt was er gejuich.
Voor mij is een dergelijke (artistieke) act de belichaming van de performance binnen de kunst. Lichamelijk en een minimaal decor. En al schrijf ik er niet vaak over in dit blog, ik hou veel van deze discipline in de kunst. Het is een persoonlijke visie natuurlijk want het terrein van de performance is veel breder. Eigenlijk het hele gebied van de kunst en de grensgebieden van de kunst met dans en (andere) performing arts.
Het Why not festival dat afgelopen dagen in Amsterdam heeft plaatsgevonden bestrijkt het hele brede terrein van de performance. Van het evenement heb ik alleen de middag en avond in W139 bezocht. De performances van Ula Sickle (Reley) en Rute Butkute (Spell Action #1) beantwoorde nog het meest aan mijn ‘ideaal’. De performance van Dunja Jocic (Resident) was bijna een dansvoorstelling.
Hieronder een fotoverslag van wat ik heb meegemaakt. (Klik op de afbeelding voor een grotere foto, de kopje bevatten links met informatie over de performance).
Ula Sickle – Relay
BAU Dans Lab – Workshops
Esmee Geerken – On macro- and microscopic houses
Tussen de performances
Ruta Butkute – Spell action #1
Spell action #1 wordt ook opgevoerd tijdens The Performanceshow (7 t/m 9 februari) bij Atelier van Lieshout gedurende Art Rotterdam dit jaar.
