The Wild – W139 – Compromisloze kunst van Oscar Peters

15 juli 2017artspaces, installatiesAmsterdam, Arek Laskowski, Carolin Giessner, Cecilia Rebergen, Emily Wobb, Jonathan Armistead, Jop Vissers Vorstenbosch, Kees Boevé, Maarten Schuurman, Natalia Jordanova, Oscar Juul Sorensen, Oscar Peters, Philip Schuette, Philip Vermeulen, Sander Puhl, Silvia Schlömer, W139, Wei-Ling Hung, Zoro FeiglPaul Voors

De ruimte is zo’n beetje vierkant. De wanden wit en de zaal baadt in het licht. De ultieme ‘white cube’. Hier verwacht je prachtig werk aan de muren of sculpturen op witte sokkels. Een plek om in totale toewijding kunst te observeren…

Oscar Peters - The Wild - W139 - 3 — ook de bar is wit en Jop Vissers Vorstenbosch biedt de karren met kunst een helpende hand

Maar… Het gaat bij The Wild in W139 toch even anders. De kunst wordt wel tot grote hoogte opgetild, heel langzaam. Maar dan… Vervolgens roetsjt de kunst in vliegende vaart van een achtbaan naar beneden. Bochten, een horizontale looping, een heuvel en tot slot rode bezems die de karretjes afremmen. En dat allemaal op een enorme hoeveelheid houten palen. Je staat er gewoon in totale verbijstering naar te kijken.

Oscar Peters - The Wild - W139 - 1 — Bijna verticaal naar boven

Maar ook met bewondering. Dit is wel een statement. Het is vermaak, een kostelijke grap. Het is ook ernst. Een staaltje bevlogen vakmanschap. Geloven dat het kan en het vervolgens ook doen. Compromisloos. Is dit een ontheiliging van de witte kubus of juist de ultieme verering? Het is niet te zeggen.

Veel kunstliefhebbers zullen met dedain naar de achtbaan kijken. Zo ga je toch niet met kunst om! Kunstenaars zullen in de rollercoaster de grillige kunsthandel weerspiegeld zien. Waar succes en mislukking in een onvoorspelbare samenhang samengaan. Is het wel kunst? Misschien moet je die vraag gewoon niet stellen. Altijd maar bevragen of iets kunst is werkt zo verlammend. En als er één ding is waar deze installatie me afrekent, dan is het wel verlamming.

Oscar Peters - The Wild - W139 - 6 — Het kunstwerkvan Jop Vissers Vorstenbosch aan het begin van zijn vervaarlijke tocht.

Oscar Peters - The Wild - W139 - 5 — Rode bezems remmen de karretjes af

Oscar Peters is de drijvende kracht achter The Wild. Samen met vele andere kunstenaars creëerde hij deze achtbaan. Op de attractie zwieren kunstwerken naar beneden. Middels een open call werd aan kunstenaars de mogelijkheid geboden een van de werken te maken. Jop Vissers Vorstenbosch maakte een lichtbak die compleet met accu naar beneden raast. Van Maarten Schuurman is een luidsprekertoren te bewonderen, die gaat loeien als hij langs een sensor komt. Ook prachtig is een Romeinse zuil met een knik, die zwabberend zijn baan aflegt.

Oscar Peters - The Wild - W139 - 4 — Een reuzen Pom pom lokt bij de ingang bezoekers naar binnen

In de expositie zijn nog een aantal andere kinetische werken te zien. Een enorme (goud/zilverkleurige) pom-pom (waar cheerleaders mee zwaaien) staat vlak voor de ingang en verleidt de voorbijgangers om naar binnen te komen. Wat verder op een installatie welke wat weg heeft van een borstel uit een wasstraat. Moedige bezoekers laten zich door de wapperende haren/slierten kietelen. In een hoekje bij de ingang hangt nog een machine van Zoro Feigl. Met soortgelijke kunstwerken maakt hij veel furore op Art Rotterdam dit jaar.

The Wild is artistiek spektakel. Een actueel kunstwerk in een tijd waarin de zekerheden onder ons weggezaagd worden. Kunstminnaars met een tere ziel, zullen even naar adem moeten happen.

Team van kunstenaars dat expositie The Wild realiseerden:
Oscar Peters, Jonathan Armistead, Kees Boevé, Zoro Feigl, Arek Laskowski, Philip Schuette, Philip Vermeulen, Emily Wobb.

Kunstenaars die een werk voor de achtbaan hebben gemaakt:
Natalia Jordanova, Carolin Giessner, Wei-Ling Hung, Oscar Juul Sorensen, Sander Puhl, Silvia Schlömer, Cecilia Rebergen, Maarten Schuurman, Jop Vissers Vorstenbosch.

Links
W139 – The Wild.
Uitgebreid fotoverslag van Kunstblijfteenraadsel.
Verslag met video van The Wild bij Trendbeheer.
On track at ‘The wild’ – Glamcult.
Deze man bouwde zijn eigen kinetische kunstprektpark – De Volkskrant.
The Wild – Witterook.
Het Mondriaanfonds steunt W139 (en daarmee The Wild).

Expositie: The Wild; t/m 13 aug; ma-zo, 12-18 uur.
Locatie: W139, Warmoesstraat 139, 1012 JB Amsterdam.

De expositie Wild in @w139amsterdam is spectaculair geopend. Kunstwerken die door een achtbaan sjezen. Prachtig spektakel. Is het nog kunst? Ik denk dat menig kunstenaar de kunsthandel als een achtbaan ervaart. En ook, je moet niet altijd maar bevragen of iets kunst is, dat werkt zo verlammend… In deze video toetsje het werk van @jopvissersvorstenbosch naar beneden…

A post shared by Kunstblijfteenraadsel (@kunstblijfteenraadsel) on Jul 7, 2017 at 3:31pm PDT

De magie van de Biënnale van Venetie (2017)

2 juli 2017Biënnale van VenetiëVenetiëPaul Voors

Als je met de busboot vanaf de luchthaven langs en door Venetië vaart, zie je het logo van de 57e biënnale al regelmatig opduiken. En ook spandoeken of posters die tentoonstellingen aanprijzen. De beroemde Italiaanse stad is tjokvol met exposities. Er is een overdaad aan kunst die je nooit allemaal kunt gaan zien. Een frustrerende maar ook heerlijke weelde.

venetie_accademia_brug

De Arsenale en de Giardini vormen het hart van het evenement. Op deze voormalige scheepswerf en het stadspark zijn de hoofdexposities te zien, ze zijn dit jaar samengesteld door de curator Christine Macel.. Naast deze exposities hebben vele landen op deze locaties hun eigen paviljoen. De landen die deelnemen en geen eigen paviljoen hebben huren in de stad een Palazzo, kantoor of andere ruimte. In totaal nemen dit jaar 83 landen deel Er zijn daarnaast nog vele neven exposities onder de vlag van het evenement. Daarmee is het nog niet voorbij. Vele bedrijven, musea, en andere kunstinstituten presenteren er exposities op eigen initiatief.

Paviljoen Cuba – Jose Eduardo Yaque – 4000 flessen gevuld met gedestilleerd water. Daarin wortel, bloemen, zaden etc. uit Cuba en Toscane.

Paviljoen Estonia - Katja Novitskova - expositie: If you only could see, what I have seen with your eyes. — Paviljoen Estonia – Katja Novitskova – expositie: If you only could see, what I have seen with your eyes.

phyllida_barlow — UK paviljon – Phyllida Barlow

Vele van deze exposities zijn gratis te bezoeken. Al vragen de musea vaak toegangsgeld. Een combiticket voor de Arsenale en Giardini is 25 euro. Er zijn op internet vele lijstjes te vinden met niet missen exposities. Die zou ik zeker raadplegen maar laat jezelf ook eens verrassen. Begin gewoon met lopen, het kan niet lang duren voor je een logo van de Biënnale tegenkomt. Stap zo’n expositie binnen. Een verfrissend alternatief voor het afwerken van lijstjes.

Venetië is een belangrijke component van de magie. Haar schoonheid zweeft tussen grandeur en verval. Ontelbare bruggen over ontelbare grachten. Kale muren, afgebladderd pleisterwerk, verveloze deuren, de stad lijkt er alleen mooier van te worden. Kunst wordt getoond in prachtige historische panden met plafondschilderingen en textielbehang. Maar het allermooiste is wel dat er geen auto’s rijden, geen brommers, geen fietsen. Een overweldigende rust, die ruimte geeft aan de menselijke maat.

handje-palazzo-bembo — Handje dat trapleuning vasthoud. Een sierlijk detail in Palazzo Bembo.

Er is een kleine -gratis- brochure beschikbaar. Die is op vele plekken te krijgen. Dit gidsje is erg handig voor onderweg. Het bevat de nodige plattegronden en summiere informatie over de exposities die onder de vlag van de Biënnale vallen. De kleine catalogus (18 euro) bevat veel meer informatie en toont ook foto’s. Een aanrader is de ‘The bag – Biënnale Art Guide. Prettig leesbaar en met veel foto’s. Bovendien bevat het ook informatie over exposities die niet onder de vlag van het 2 jaarlijkse evenement vallen (zie links).

Palazzo Mora - Andrew Rogers (European Cultural Centre) — Palazzo Mora – Andrew Rogers (European Cultural Centre)

Paviljoen Canada - Geoffrey Farmer — Paviljoen Canada – Geoffrey Farmer

Michelle Stuart - Flight of Time (2016) — Michelle Stuart – Flight of Time (2016)

De magie van de Biënnale. Je beweegt je in een van de mooiste steden van de wereld. Je hoeft niet bang te zijn dat je door een scooter van de sokken gereden wordt, Het weer is er meestal aangenaam en de Italianen zijn vriendelijk. En zoals Dagobert Duck in zijn geldpakhuis zich rond wentelt in zijn geld, zo kun jij je rondwentelen in de kunst. Het is een schaal met bonbons die je gewoon niet op krijgt.

Links:
The bag – Biënnale Art Guide

chiauo_venetie — Chiau Biënnale – Chiau Venetië

Fotowandeling van mijn verblijf in Venetië

Azerbaijan - Hypnotica & Elvin Nabizade — Azerbaijan – Hypnotica & Elvin Nabizade

02_di_cuba_esterio_segura — Cuba – Esterio Segura

03_di_fernando_zobel_nuber_344 — Fernando Zobel – Number 344

Paviljoen Groot Brittanie - Phyllida Barlow — Paviljoen Groot Brittanie – Phyllida Barlow

05_wo_griekenland_laboratory-of_dilemmas_george_drivas — Paviljoen Griekenland – Laboratory of Dilemmas – George Drivas

Paviljoen Verenigde Staten - Mark Bradford — Paviljoen Verenigde Staten – Mark Bradford

Hoofexpositie - Giardini - Liu Vi — Hoofexpositie – Giardini – Liu Vi

Hoofexpositie Giardini - Mc Arthur Binion — Hoofexpositie Giardini – Mc Arthur Binion

Giardini - Raymond Hains - Lunettes et Verre Canneles — Giardini – Raymond Hains – Lunettes et Verre Canelles

Kimoosja Archive of Mind — Intuition – Kimoosja – Archive of Mind

Intuition – Giancarlo Pancaldi foto Joseph Beuys

12_do_intuition_kunstenaar_onbekend_2 — Intuition – naam kunstenaar nog opzoeken

DiasporaDiaspora - Sokari Douglas Camp — Diaspora – Sokari Douglas Camp

Ryszard Winiarski - Black square of flying geometry - 1983 — Ryszard Winiarski – Black square of flying geometry – 1983

David Medalla - A stich in time — David Medalla – A stich in time

vr_arsenale_pich_sopheap — Arsenale – Pich Sopheap

Paviljoen Argentinië - kunstenaar nog opzoeken. — Paviljoen Argentinië – kunstenaar nog opzoeken.

Echo Chamber – Navine G. khan-Dossos

12 juni 2017Geen categoriePaul Voors

In een echokamer blijven geluiden lang naklinken. Vanwege die eigenschap wordt echo-chamber in de media ook als begrip gebruikt. Het gaat om meningen en ideeën die in het media circus dominant zijn, veel worden herhaald en elkaar versterken. Vrijwel kritiekloos. Andere opvattingen worden daardoor weggedrukt.

Navine G. Khan-Dossos - Echo Chamber — Navine G. Khan-Dossos – Echo Chamber

Voor kunstenaar Navine G. Khan-Dossos is de invloed van de media op hoe wij de wereld zien haar belangrijkste thema. Ze onderzoekt beladen onderwerpen als IS, terrorisme, geweld en vrouwen en hoe de media daar mee omgaan.

In Het 0og van het van Abbemuseum heeft Navine een wandschildering gemaakt. Ze liet zich inspireren door de beeldvorming rond de ‘the White widow’. Een medianaam voor Samantha Lewthwaite. Echtgenote van Germaine Lindsay die met 3 andere mannen in 2007 een bomaanslag pleegde in de Londense metro. Op dit moment is ze een van de meest gezochte terroristen. Van haar circuleren slechts enkele foto’s die steeds weer worden gebruikt als ze in de media ter sprake komt. Kranten, televisie en nieuwszenders lijken een fascinatie te hebben voor gewelddadige vrouwen.

Achter de feiten en schamele foto’s wil ze patronen ontdekken. Daarom spreekt ze over haar onderwerpen veel met deskundigen. Met dat onderzoek wil ze een nieuws soort taal ontdekken die achter het beeld dat de media presenteren schuil gaat. Het resultaat vertaalt zich in grote wandschildering die de hele oppervlak van het oog in beslag neemt.

Grote wandschilderijen maken past bij Navine. 22 dagen lang heeft ze zeven dagen per week, acht uur per dag geschilderd. Het moet een enorme klus zijn geweest voor een schilder alleen. Toch gebruikte ze gebruikte maar twee liter verf.

navine-g-khan-dossos_echo-chamber-1_van-abbe-museum

navine-g-khan-dossos_echo-chamber-5_van-abbe-museum

Alhoewel ze altijd al schilder wilde worden, is ze eerst gaan studeren. Kunstgeschiedenis, islamitische kunst en Arabisch. Daarna is ze verder gegaan in de beeldende kunsten. Ze sloot het traject af met een periode aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht, waar ze maart 2015 haar eindpresentatie had. Die studies waren voor haar voeding voor het schilderen en ze wil haar werk in een (kunst) historische context kunnen plaatsen

Tijdens ons gesprek staan we bij het Oog. De wandschildering bevind zich achter een glazen wand. Daartussen op de vloer een laag water. Het schept afstand tussen de bezoeker en het werk. Een waardevolle afstand. Je kunt niet naar het werk toe. Om het te observeren is een andere energie nodig.

Een belangrijk onderdeel van het werk is een zich herhalend patroon dat onderaan in het zwart begint. Het is gebaseerd op de Muqarnas. Een constructie die in de islamitische bouwkunst veel wordt gebruikt. Het vormt een onvergang/verbinding tussen de ronde en meer rechte ruimtes.

Ritmische, zich steeds herhalende patronen in het werk. Het is niet oosters maar ook niet westers. De kleuren zijn hard maar ook zacht. Er is zwart maar ook wit. De White Widow vind je niet direct terug. Er is ook geen geweld. Het stemt wel tot nadenken. Je kijkt, je overweegt. Dat is wat we het meest nodig hebben in deze tijd.

Links
De Echo Chamber – Navine G. Kahn Dossos in het oog.
khandossos.com.
Fotoreportage van het vervaardigen van de Muurschildering.
Echo Chamber (media) on Wikipedia.
Informatie over Samantha_Lewthwaite op Wikipedia.

Expositie: Echo Chamber van Navine G. Kahn-Dossos, t/m zo 12 nov 2017 (di-zo, 11-17 uur).
Locatie: van Abbe Museum, Bilderdijklaan 10, 5611 NH Eindhoven.

navine-g-khan-dossos_echo-chamber-3_van-abbe-museum

navine-g-khan-dossos_echo-chamber-4_van-abbe-museum

navine-g-khan-dossos_echo-chamber-2_van-abbe-museum

42 jaar galerie De Witte Voet

8 juni 2017expositieverslagenAmsterdam, Annemie Boissevain, galerie De Witte VoetPaul Voors

Bij Keramiek denk je al gauw aan klassieke vazen, mooie schalen, sierlijke vogels, schattige pinguïns of dikke dames in kleurrijke badpakken. De laatste tijd is dat beeld aan het veranderen. Keramiek is hip. Maar er is een kleine galerie in Amsterdam die al 42 jaar de keramiek in al zijn rijkdom toont en niet die functionele, mooie, nuttige dingen.

Anne Ausloos, dit werk viel me op bij een eerder bezoek aan de galerie

Dat is galerie De Witte Voet in de Kerkstraat in Amsterdam. Annemie Boissevain begon de galerie in 1975. Na werkzaam te zijn geweest in het Rijksmuseum en een aantal jaren als galerie assistente te hebben gewerkt, wilde voor zichzelf beginnen. Geen elitaire galerie voor de ‘upper class’ maar een plek waar iedereen welkom was. Haar avontuur begon in een kelder aan de Brouwersgracht ook in de hoofdstad. Aan die locatie dankt de galerie de naam. Je kunt een kelder zien als de voet van een huis. En ergens las Annemie de (oude) uitspraak: ‘de konst heeft 4 witte voeten’. Zo ontstond de naam ‘De Witte Voet’.

Keramiek was geen vanzelfsprekende keuze. Ze wilde zich onderscheiden tussen de vele galeries in Amsterdam. Gaandeweg is ze van klei gaan houden. Nu wordt ze wordt door kunstenaars in binnen en buitenland gewaardeerd om haar standvastig beleid en moedige keuzes. Wat ze zelf mooi vind is al die jaren haar leidraad geweest. Geld en gelikte kunst waren aan haar niet besteed. Haar overtuigingskracht en vitaliteit zijn aanstekelijk, zelfs na 42 jaar.

Ze wijst me op het ‘servies’ dat op een grote tafel in het midden van de galerie is opgesteld. De perfect rond ogende zwarte lijnen zijn met de hand op het witte porselein aangebracht. De borden die je eerst wat minzaam bekeek gaan voor je leven. Al die borden met al die cirkels. In de plaatsing van die cirkels is geen patroon te herkennen. Ze dansen en de nauwelijks waarneembare onregelmatigheid van het handwerk voegt er een dimensie aan toe.

Het -grotendeels in je eentje- runnen van een galerie is geen sinecure. Daarom gaat de De Witte voet stoppen. Het laatste half jaar heeft ze kunstenaars getoond met wie ze de afgelopen 42 jaar gewerkt heeft. Tot 24 juni toont ze tot slot vier Britse kunstenaars (Martin Smit, Rod Bugg, Ken Eastman en Clare Twomey).

Dus neem je kans om deze kleine galerie te bezoeken die in het grote Amsterdam altijd haar eigen koers gevaren heeft. Met een kunstdiscipline die niet vanzelfsprekend was. Voor Annemie Boissevain is het goed. Voor Amsterdam is het jammer en ik sla me voor mijn kop dat ik niet veel eerder deze galerie bezocht heb!

Links
Galerie De Witte Voet.

expositie: 4 British Artists t/m 24 juni, wo-za 12-18 uur.
locatie: Galerie De Witte Voet, Kerkstraat 135, 1017 GE Amsterdam.

Poème symphonique – Ligeti – Culturele Zondag Utrecht

1 juni 2017festival, performanceUtrechtPaul Voors

100 Metronomen

Bij de naam ‘Poème symphonique’ denk je aan iets moois, iets lyrisch. Een muziekstuk dat je meevoert in een zoete droom weg van de alledaagse sleur. Er zijn zeker klassieke composities met deze naam die die verwachting waarmaken maar de Poème symphonique uit 1962 van componist Ligeti rekent er voorgoed mee af. Tijdens de Culturele Zondag op 5 juni brengt de Gaudeamus muziekweek het beroemde stuk weer ten gehore.

In de zaal staan 100 metronomen. Allemaal geheel of gedeeltelijk opgewonden maar afgesteld op verschillende tiksnelheden. Een dirigent en 10 performers verschijnen op het podium en na enige tijd geeft de dirigent een signaal waarop de 10 performers de metronomen zo snel mogelijk in beweging zetten. De zaal wordt gevuld met een wolk aan ritmes. Dat houdt een tijd(je) aan totdat metronomen uitvallen doordat de veer ‘op’ is. Als de laatste van de 100 stil valt is het muziekstuk ten einde.

De (wereld) premiere zou op 13 september 1962 op de Nederlandse televisie plaats vinden. De controverse over het muziekstuk was echter zo groot dat de uitzending werd afgelast. In plaats daarvan werd een voetbal wedstrijd uitgezonden. Ligeti beschouwde het werk als een protest tegen de heersende contemporaine muziekpraktijk. Hij was dan ook erg verontwaardigd dat de (vooraf gemaakte) opnames niet werden uitgezonden.

Waarom een item over een muziekstuk in dit kunstblog? Omdat het werk de muziek overstijgt. De componist ontwikkelde het toen hij kort samenwerkte met de Fluxus beweging. Het zweeft tussen een performance en een muziekuitvoering in. Is het stuk vooral een protest tegen de gevestigde orde of wil het een serieus muzikaal inzicht naar voren brengen?

Dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Het is zo frappant anders dat je je er over blijft verbazen. Zelfs na 55 jaar. De nederige dienaar (en kwelgeest) van de muziek in de hoofdrol en muzikanten gewoon op een stoel in de zaal…

De veer-metronoom is een overbodig gereedschap geworden in deze tijd. Dat geeft Poème symphonique een extra dimensie. Het is niet alleen een geniaal, geweldloos protest maar nu ook een symbool van de veranderende tijd.

Links
Ligeti’s Poème Symphonique.
Wikipedia over Poème symphonique.

Poème symphonique wordt op 5 juni tijdens de Culturele Zondag (maandag) in Utrecht op de volgende tijden opgevoerd in de Stijlkamer van Hoog Catharijne:

maandag 5 juni 13:00-13:15
maandag 5 juni 15:00-15:15
maandag 5 juni 16:00-16:15
maandag 5 juni 17:00-17:15

Uitvoering tijdens Plush Festival in Dorset

Joost Krijnen – Delayed Union – Plan B Projects

25 mei 2017expositieverslagen, Geen categorieAmsterdam, Joost Krijnen, Mertens Frames, Plan B projects, Tarja SzaraniecPaul Voors

Joost Krijnen heeft inmiddels een aardige naam opgebouwd. Zijn grote, schetsmatige tekeningen zijn regelmatig te zien op beurzen en bij galeries. Dus als ik de expositieruimte van Plan B Projects in Amsterdam Noord binnen loop, ben ik even verbaasd. Zijn er soms twee kunstenaars met dezelfde naam? Wat ik zie zijn vrolijke schilderijen van bescheiden formaat. Gelukkig herken ik als snel het handschrift van de kunstenaar. Zijn die schilderijen een nieuwe stap?

Joost Krijnen - Plan B Projects

Plan B Projects presenteert graag het onderzoek in de kunst. De ruimte tussen het atelier en de galerie. In het atelier kan de kunstenaar experimenteren wat hij wil maar in de galerie moet verkoopbare kunst hangen. Dat is een grote stap. Voor een kunstenaar is feedback van het publiek waardevol voordat zijn werk met een prijskaartje aan de witte muren hangt. Pan B projects schept daarvoor gelegenheid.

Joost Krijnen stond al een tijd op ‘het lijstje’ van initiatiefnemers (Tarja Szaraniec & Tomas Adolfs). De gelegenheid deed zich voor nadat de kunstenaar geruime niet goed kon werken vanwege een dubbele armbreuk (zelfde arm!). Als een soort van revalidatie was het aanbod om te exposeren in Amsterdam Noord ideaal. Zonder druk kon hij zo nieuw werk maken.

Joost Krijnen - Plan B Projects

De zon die met een hoed op van een cocktail nipt. Geniet hij even van de zon? De zon speelt ook in de andere werken in de expositie Delayed Union een hoofdrol. Een soort verhaal. In zijn grote tekeningen lijkt hij ook een verhaal te willen vertellen. Tekeningen waarop hij vaak andere tekeningen aanbrengt. Of combineert met installaties. Ook in deze expositie bedient hij zich van een installatie. De cominaties die hij maakt zijn even boeiend als raadselachtig. Misschien is Joost Krijnen een verhalenverteller maar zegt hij niet welk verhaal hij vertelt.

Links
Joost Krijnen.
Mertens Plan B Projects.

expositie: Joost Krijnen – Delayed Union, t/m 3 juni 2017 vr+za 13 – 17 uur
locatie: Plan B Projects *, Hamerstraat 22, 1021 JV Amsterdam.

* Plan B Projects wordt gesteund door Mertens frames.

Joost Krijnen - Plan B Projects

Gerard Koek – Galerie Bart Amsterdam

19 mei 2017Geen categoriePaul Voors

Gerard Koek - Recollection 4 - 2017 — Recollection 4 – 2017

Als ik naar bovenstaand werk kijk van Gerard Koek dan hoor ik het geluid van een kabbelende beek. In mijn gedachte stroomt water over de rotsachtige ondergrond naar beneden, hier en daar blijven kleine plassen achter. Wat ik zie zijn zwarte ovalen en kleurige banen horizontaal en verticaal. De ovalen zijn van hout. De kleur wordt gegeven door -en dat zie je op de foto niet zo snel- potloden, oude scherven en botjes.

Het is een werk (nr. 4) uit een nieuwe serie ‘Recollections’. Deze serie en ander werk is te zien in de solo-expositie Words and Recollections bij galerie Bart in Amsterdam. Recollecting is een mooi woord. De letterlijke vertaling is ‘herinnering’ maar re + collecting is ook een soort her-verzamelen. Misschien wel het -opnieuw- rangschikken van herinneringen. Die overweging verrijkt de kijk op de werken in recollections. Wat kunnen we controleren en wat moeten we laten gaan?

Gerard Koek - Words27 - 2013 — Words 27 – 2013

In de serie Words speelt Gerard Koek een heel ander spel met de beschouwer. De werken bevatten woorden, slogans of zinnen. Je wil weten wat er staat maar het lezen wordt je lastig gemaakt. Door de letters niet als zinnen te ordenen, door de woorden te overschilderen met patronen als een soort camouflage. Daardoor ontstaat een interessante beeldtaal. Tussen beeld en tekst, tussen bekijken en begrijpen.

Met die tegenstelling kun je nog wat verder gaan, bijvoorbeeld tussen stroom en ritme. Het brengt de verschillende series samen. Of het nu om woorden of herinneringen gaat, de kunstenaar weet ons er mee te verleiden en te verwarren.

Links
Gerard Koek
Galerie Bart.

expositie: Words and Recolletions – Gerard Koek, t/m 19 juni 2017 w0-vr: 11-18 uur, za 12-17 uur).
locatie: galerie Bart, Elandsgracht 16, 1016 TW Amsterdam.

Gerard Koek - Recollection 2 - 2017 — Recollection 2 – 2017

Gerard Koek - Words 55 - 2016 — Words 55 (Dazzle Dialectis 2) – 2016

Gerard Koek - Zonder titel - 2017 — Zonder titel – 2017

Gerard Koek - Half the truth - 2017 — Half the truth – 2017