De eindexamenpresentatie van Maastricht Institute of Fine Arts heet: ‘The hungry don’t play’. Een bijzondere titel. Waar hebben we honger naar in deze tijd? Misschien is het wel aandacht en gezien willen worden. Er zijn heden ten dage genoeg middelen om jezelf te laten zien.Het gevaar is echter dat als iedereen alleen maar bezig is om zelf gezien te worden er uiteindelijk niemand word gezien…
Het is misschien wel het drama van deze tijd. Die enorme honger om gezien te worden. De winnaars van het gevecht om aandacht lijken succesvolle Instagrammers en Tiktokkers. Ze verdienen wel veel geld maar zouden ze echt worden gezien? Dat vraag ik me af. Is roem wel de aandacht die je wil? Zwaaien met geld en pronken met dure sieraden en snelle auto’s is geen spelen.
Waar wel wordt gespeeld is in de eindexamenexpositie waar ik nu doorheen loop. Ik ervaar het als een bevrijding. Hier geen roep om aandacht, geen enorme statements. Zelfs geen uitnodiging, je hoeft niets. Ik ben vrij om aandacht te geven, vrij om te luisteren, te kijken en weer te gaan. Het lijkt zo fragiel, niets bijna maar de kracht ervan is enorm.
De kersverse kunstenaars van Academie Zuyd presenteren zich nadrukkelijk ook als collectief. Wat toch het opgeven van aandacht (alleen) voor jezelf inhoud. Een offer maar de beloning is een geweldige expositie.
De eindexamen expositie van academie Zuyd is niet meer te zien en daarmee heb je echt wat gemist. Maar misschien dat mij bescheiden fotoverslag bescheiden troost kan bieden….
(Klik op de afbeelding voor een vergroting)
Lizzie Veldkamp & Jules Coumans presenteerde zich nadrukkelijk als duo in een gezamenlijke gemaakte presentatie, zonder individuele werken.
