Op de mooie zaterdagmiddag van 21 september 2019 stapte ik op mijn fiets om in Amsterdam een aantal galeries te bezoeken. De vijf galeries had ik al geselecteerd, de optimale route uitgestippeld, de zon scheen… Hier is mijn verslag. Van elke expositie een werk met een kort verhaal…
Besproken Kunstenaars:
Mischa Patiniott, Kim Nuijen, Thomas Rentmeister, Erik de Bree, Folkert de Jong
Bij galerie Roger Katwijk draait ‘Fresh Windows’ Een groepsexpositie met 7 jonge kunstenaars. De curator is Niek Hendrix. Zijn curerende rol levert een frisse kijk op de actuele kunst en maakt Fresh Windows een bezoek waard.
Een werk is me bijgebleven. Een schilderij met een schattig hondje van Mischa Patiniott. Eigenlijk is het helemaal fout maar de kunstenaar weet net aan de goede kant van de kitsch te blijven. En dat vind ik knap. Dan sta ik een tijd naar dat werk te kijken. Het valt niet door de mand. Het blijft boeiend om te kijken naar een schattig hondje (dat net niet schattig is). Raadselachtig.
Deelnemende kunstenaars:
Ton Boelhouwer, Rob Bouwman, Niek Hendrix, Romee van Oers, Micha Patiniott, Stefan Peters, Liesbeth Piena.
galerie Roger Katwijk, Fresh Windows, t/m 12 oktober 2019
Josilda da Conceição Gallery heeft flink uitgebreid. Een aantal aanpalende leegstaande panden heeft ze bij haar galerie getrokken. Dat betekent flink wat extra expositieruimte. Ze pakt uit met groepstentoonstelling (De)-(trans)-form-(ing) itself.
Het werk van Kim Nuijen is het enige videowerk van de expositie. In een ruimte staan een sokkel met een grijskaart. Heel heilig onder glas. Nu heeft een grijskaart ook wel iets heiligs. Voor fotografen is het een referentiekaart van precies 18% grijs om foto’s van constante kwaliteit te maken. Toen Kim er een wilde bestellenvia internet viel het haar op dat al die grijskaarten een andere kleur hadden. Wat eigenlijk heel raar is. Ze besloot daar iets mee te doen. Vijf grote videoschermen zijn het resultaat Ze tonen de keurvariaties die ze op websites aantrof in wisselende volgorde. Het heeft iets neurotisch maar ook rustgevend. Al die variaties op wat 1 kleur had moeten zijn. Onwillekeurig dan ik aan de grot van Plato, waarin je slechts kijkt naar afspiegelingen van de werkelijkheid.
Deelnemende kunstenaars.
Kaspar Dejong, Christian Thomsen, Jean-Philippe Paumier, Kim Nuijen.
Josilda da Conceição Gallery, (De)-(trans)-form-(ing) itself. t/m 19 oktober.
Dit vind ik een beetje een kille foto. Het lijkt gemaakt te zijn in een verlaten asielzoekers centrum. Ik heb deze foto gekozen omdat het bed met basketballen en babyzak ook als kunstwerk in de zaal staat van galerie Ellen de Bruijne Projects. Wat wil de kunstenaar Thomas Rentmeister met deze zakelijke, maar zorgvuldige registratie van het verlaten gebouw? Verlatenheid vastleggen? Aandacht vragen voor het vluchtelingen probleem? De titel van de expositie (Elbisbach) is de naam van het ‘vergeten’ dorp Elbisbach in Duitsland. In deze plaats bezocht de kunstenaar een verlaten terrein dat vroeger gebruikt werd als weeshuis en recentelijk een tijd gebruikt is als asielzoekers centrum. De verlatenheid in de foto krijgt zo meer betekenis. Een leeg gebouw in een vergeten dorp, ooit voor kinderen zonder ouders en later vluchtelingen die hun land verlaten hebben. Een foto met weinig middelen maar veel zeggingskracht.
Ellen de Bruijne Projects, Elbisbach, t/m 26 oktober 2019
Het eerste wat ik ervaar als ik bij Torch de solo-expositie van Erik de Bree Supercalifragilisticexpialidocious binnenloop is vitaliteit. Zijn ‘wallpaperpaintings’ (Werken op basis van gescheurd behang) zijn nog prominent aanwezig. Toch zie ik nu een heel andere ‘Erik de Bree’. De Wallpaperpaintings hebben een stevige basis maar het nieuwe werk is beweeglijker en lijkt te zweven. Ik kom het het duidelijkste tegen in het werk hierboven. Het is heel bewegelijk maar straalt toch een grote rust uit. Het laat niet zo makkelijk zien hoe het werk gemaakt is, waardoor het er zomaar lijkt te zijn.
galerie Torch, Supercalifragilisticexpialidocious, t/m 19 oktober 2019
In de grote ruimte van Fons Welters heeft Folkert de Jong een solo-expositie met de naam Beginnings. In het midden, omringt door ander werk vd kunstenaar, staat een grote piramide. Het werk is opgetrokken uit kleurrijk glazen vierkanten. In de ingang ligt een motorrijder. Laarzen, spijkerbroek, leren jack, geen hoofd. Af en toe maakt de pop neuk bewegingen -tenminste dat maak ik er van-, daartoe aangestuurd door een machine. Nu ken ik Folkert de Jong niet van de blijmoedige kunst maar dit is wel een statement. Gaat de menselijke beschaving, die begon bij piramides ten onder aan de menselijke voortplantingsdrift?
Fons Welters, Beginnings, t/m 19 oktober .
