Het vastleggen van een studiobezoek in geschreven woord kan best een uitdaging zijn. Het bezoek aan het atelier van Miriam Sentler leverde een boeiende dialoog op met veel verhalen en associaties. En ik laat me graag meevoeren, rechtlijnigheid leidt zelden tot een goed resultaat maar dan zit je achter je bureau met een geduldig wachtende computer.
Verhalen vertellen en associaties vormen de kern in het werk van Miriam Sentler. De energie en het enthousiasme zijn voelbaar als zij over haar werk praat. Misschien lijkt het proces van het schrijven wel op het tot stand komen van een kunstwerk. Niet forceren maar steeds opnieuw kijken en heroverwegen. Totdat er uiteindelijk een resultaat is.
Miriam Sentler komt me ophalen voor het bezoek. De buitendeur geeft toegang tot een riante binnenplaats die voor het ateliercomplex ligt. Na wat trappen komen we aan bij haar atelier. Ze deelt het met 3 anderen. Voor haar is dat belangrijk, contact en uitwisseling met andere kunstenaars. Ze verkiest het boven een atelier voor haar alleen.
Het gesprek begint met waar ze nu staat. Ze doet een master Artistic Research aan de UvA. De studie is heel geschikt om een onderwerp op te pakken waar ze al een tijd mee rondloopt.
Ze maakte in haar jeugd wandelingen met haar grootvader. Bij zo’n wandeling liepen ze vaak langs een meer. Hij vertelde haar dan dat hij in dat meer geboren was. Ze dacht altijd dat hij een grapje maakte maar bij zijn overlijden krijgt ze een boek met de titel ‘Abgebaggerte Heimat’. Het gaat over het dorp waar haar grootvader geboren is, opgeofferd aan de bruinkoolwinning. Er zitten veel aspecten aan deze kwestie. Economische, ecologische, de pijn van het verlaten van je geboortegrond. Ze kiest voor een minder beladen aspect, de herinnering. Die herinnering dat is de kern voor haar. Wat kun je meenemen en vastleggen, bijvoorbeeld in een boek of archief en wat verdwijnt?
Het begint weliswaar met een persoonlijke ervaring maar ze wil er geen autobiografisch project van maken. Het resultaat zal de vorm krijgen van een nieuwe serie werken en kunstenaars publicaties waarvan: ‘The transience from villages into lakes’ het eerste hoofdstuk vormt. Met als universeel thema landschap en herinnering. Artistic Research helpt haar het project grondig, bijna wetenschappelijk aan te pakken. De UvA is ook een bron voor nieuwe contacten. Zo kan ze bij een neuroloog minieme stukjes bruinkool onder een hersenscanner leggen. Het resultaat zijn prachtige beelden, glanzend en vrij blauw, het lijken rotsen, landschappen bijna. Nog steeds worden dorpen opgegeven voor de bruinkoolwinning. Ze brengt bezoeken aan het dorp Keyenberg (890 inwoners) dat binnenkort zal verdwijnen. Ze is daarbij in contact gekomen met een amateur ornitholoog (vogelkundige). In zijn achtertuin komt een keur aan vogels op bezoek. Het geluid dat al die vogels gezamenlijk produceren is uniek. Het is een waarde die met het dorp zal verdwijnen. Miriam heeft het plan om van het unieke vogelgekwetter een ‘score’ te maken en die te laten vertolken door het lokale koor.
Miriam wekte mijn interesse met haar afstudeerwerk aan de MAFAD in 2016. Een aquarium met rijen gestapelde koperen muntjes (Wish well). Geïnspireerd op de Trevi fontein in Rome waar muntjes in worden gegooid om dan een wens te kunnen doen. In het werk komen veel dingen samen. Het verzamelen van muntjes, het stapelen van geld, vergankelijkheid, want de koperen muntjes zullen langzaam oplossen in het water. De mogelijkheid om al die dingen samen te brengen, om al die verhalen te verbeelden, dat is wat ze wil doen als kunstenaar. Ze begon op de academie met schilderen maar het linnen was te beperkend. Daarom stapte ze over op deze manier van multidisciplinair werken. In het tweede jaar van de academie kreeg ze lessen Artistic Research. De combinatie van kunst en wetenschap wekte haar interesse. Een nieuwe discipline in haar werkwijze. Ook een mogelijkheid om de gaten in haar kennis, of de dingen die ze nog niet weet aan te vullen.
Afbeeldingen van Google Earth die ze met hulp van een architect heeft verwerkt tot Blauwdrukken.
(Klik op de afbeelding voor een vergroting)
Ondanks haar behoefte aan kennis en wetenschappelijke benadering blijft het verhalende en associatieve belangrijk. Vrienden noemen haar werk poëtisch en daar kan ze zich goed in vinden. Een mooi voorbeeld is een ander afstudeerwerk uit 2016. Een zingende steen. In een kleine ruimte staat alleen die steen, het zingt een klaagzang die je al kunt horen in de lange gang die naar de ruimte leidt.
Ze is net terug uit Rome waar ze een residentie volgt binnen het project Exploded View. In de Italiaanse stad onderzocht ze de Via Appia Antica. Een van de oudste wegen ter wereld. Aangelegd in de Romeinse tijd ca. 350 jr voor Chr. Het project is haar op het lijf geschreven. Een rijke geschiedenis met veel legendes en verhalen. Sinds haar afstuderen heeft ze de nodige residenties bezocht. Bijvoorbeeld het LWC in Noorwegen (Sørøya), en de RAVI Artist Residency in België (Luik). Residencies geven haar de vrijheid kunst te maken die ze wil. Ze wil nu nog niet commercieel werken. Voorlopig zal haar toekomst liggen in het doen van dergelijke residenties, postacademisch onderwijs en subsidies aanvragen. Een weg om haar praktijk te versterken en veel mensen te ontmoeten.
Ze is nu nog niet verbonden aan een galerie, toch maakt Miriam Sentler visueel sterk werk. Het helpt als je er gevoelig voor bent. Bereid zijn om de weg van rationele opvolging te verlaten en de poëzie in haar werk te ervaren.
Links.
Website Miriam Sentler,
Website Explode view.
Hieronder enkele foto’s van werken die ze eerder heeft gemaakt.
Over de Leporello van Miriam Sentler schreef ik het blog: https://kunstblijfteenraadsel.nl/2018/05/05/het-ontstaan-van-de-leporello-van-miriam-sentler/.
