Als ik de Kunstrai binnenloop wordt ik overweldigd door de kunst. Een koor van stemmen stijgt op uit al die stands. Schilderijen en beelden zingen “Koop mij”, “Vind mij mooi”, “Aanbid mij”. Even overweeg ik me om te draaien en de hal uit te rennen, dit is gewoon te veel. Het lijkt me toch verstandiger te blijven.
Eerst maar een galerie bezoeken die ik ken, dan kan ik een beetje aarden. Het wordt galerie Sanaa, uit Utrecht. Van Berthe (die de galerie runt) heb ik -per post- een toegangskaart gekregen en daar wil haar toch voor bedanken. De ontvangst is hartelijk en een beschrijving van de kunstenaars volgt. Jouni Toni, Paul Klemann, Tilmann Meyer-Faje, Alex Mawimbi. Berthe wil me iets bijzonders laten zien en houdt ‘witte gordijnen’ voor me open. Die doorgangen met zacht wiegende, witte repen doek. Ze leken me toegang te geven tot het hemelse paradijs. We stappen echter de kale hal van het RAI binnen. Opslag voor de catering en tafels om aan te werken. Heel iets anders dan het paradijs maar er hangt ook een werk van Jouni Toni.
Na enige tijd besluit ik verder te gaan maar Het gevoel van overweldiging blijft. De aparte expositieruimte van WOW is het volgende doel. Hier ontmoet ik Monica Mays. Ook met haar praat ik even bij. Ik waardeer haar altijd vanwege de volstrekt eigen manier waarop ze de kunstwereld bewandelt. WOW toont een aantal van haar werken.
Dan weer verder. Ik loop Emily Kocken tegen het lijf. Vanochtend ben ik begonnen in haar boek ‘Huh? !ahA Duh’ Over de zin van onzin. Best een toepasselijke titel bedenk ik me tijdens het schrijven van dit blog.
(Barcelona – Cor Groenenberg – Kunstruimte Wagemans)
Het blijft een kakofoni. Niek Hendrix schreef over de Kunstrai van dit jaar: ’80 procent stelt weinig voor en 20 procent is de moeite waard’. Best een slimme formule. Wat als 80 procent van de bezoekers 20% van de werken mooi vindt dan heb je het als beurs goed gedaan.
Het wil niet echt lukken dit jaar. Door die facade van glamour breken. Voor vertrek nog maar naar galerie TwelveTwelve. Eind maart dit jaar sloot Silvia Bakker haar galerie aan de Prinsenstraat in Den Haag. We waren natuurlijk allemaal een beetje verdrietig, dat zo’n mooie galerie verdween. Misschien was een troostend woord wel nodig. Van verdriet is in de stand echter totaal geen sprake. Sylvia is nog even energiek en enthousiast. Ze gaat door met het ‘brengen’ van haar kunstenaars maar dan zonder fysieke galerie. In de stand het werk van Sam Lock. Zijn werk schreeuwt ten minste niet. Je hebt de neiging om naar een schilderij te lopen en zachtjes te fluisteren: “Je wordt aanbeden hoor”.
Het zal altijd wel een gevecht blijven tussen mij en kunstbeurzen. Wat ik me dan afvraag is wie er deze keer ‘gewonnen’ heeft. Maar misschien moet je beurzen vooral bezoeken voor de contacten…
Voor een klassiek, betrouwbaar overzicht:
Kunstrai 2019 – Lost-Painters.
De kunstrai 2019 was tot en met vandaag (22 april) te zien.
