Is Come Togehter #3 een performance festival? Eigenlijk niet. Het is een samenkomen van verschillende artistieke disciplines. Het krijgt vorm door een waaier aan optredens en vertoningen. Het begon in 2014 als een klein festival en is inmiddels uitgegroeid tot een 3-daags evenement met uitvoeringen van meer dan 50 kunstenaars, choreografen theatermakers en musici uit Amsterdam.
De tweede dag (donderdag) bezocht ik het festival. Het programma had, als alle dagen, een soort tweedeling. Er waren een aantal ‘acts’ die-min of meer- continue te bezoeken waren en daarnaast was er een programma van diverse uitvoeringen. Dit deel was zo opgezet dat je in principe alles alle onderdelen kon volgen.
Na enig wikken en wegen besloot ik alleen het hoofdprogramma te volgen, combineren was lastig. Dat betekende wel, niet te lang dralen tussen de diverse blokken en je direct naar een volgende zaal verplaatsen. Het legde wel druk op het bezoek maar dat hoort ook wel een beetje bij dit soort festivals. Van de bezochte performances beschrijf ik er drie voor een soort van indruk.
In Still Life van Ester Natzijl en Fabienne Vegt betreden een aantal spelers in kleurrijke, middeleeuws aandoende kleding het toneel. Ze trekken met krijt eerst strepen over de volle breedte van de zaal. Elk op hun eigen manier. Als de strepen getrokken waren en voldoende dik, begon elke speler op zijn moment met over de strepen te lopen in een eigen pas en eigen ritme (met een met pluimen versierde steel). Onder begeleiding van zachte klassieke muziek en oosterse zang. De spelers zelf slaakte af en toe een kreet of spraken een zin uit.Het geheel was van een aandoenlijke schoonheid.
In A mile of wool van Julia Willms en Andrea Bozic staan 3 dansers op het toneel terwijl het publiek plaats neemt. Podium en tribune lopen in elkaar over. Bezoekers zitten ook op het podium en dansers betreden de tribune. Als de deuren dicht gaan betreden twee spelers elk met een knot wol de zaal. Ze beginnen draden te spannen over de volle breedte en lengte van de ruimte. De dansers gaan lopen en dansen met trage bewegingen langs en onderlangs de draden. De voorstelling eindigt niet echt. Terwijl de dansers door dansen verlaat het publiek de zaal door zich voorzichtig langs de draden te manoeuvreren.
Safe Piece is een video van Valentia Campora (danser) en Andy Moor (gitarist) en Isabelle Vigier (video en design). Op de rauwe ritmische gitaarmuziek van Andy danst Valentia beheerst maar toch wild. Ze zijn echter niet alleen. Hun kind speelt zijn rol, danst soms met moeder, bemoeit zich met de gitaar van vader. Op een unieke wijze zijn filmbeelden van de jongen, gitaarspelende vader en dansende moeder verweven. In de eerste beelden valt het jochie regelmatig, in de laatste beelden rent hij vlotjes over het podium. Ik heb altijd wat moeite met kinderen in dit soort rollen. Een keertje vallen, of een gilletje is voldoende om de zaal te ontroeren en aan de vrouwen kreten te ontloken. Succes verzekerd. De film maakt geen gebruik van dat sentiment. Boeiend en eerlijk, het getuigd van lef zo’n film te maken. Het lijkt te willen zeggen dat het krijgen van een kind en het kunstenaarschap elkaar niet in de weg hoeven te staan.
Wat mij betreft mag Come Together er volgend jaar weer zijn. Het is een breed festival waarin diverse disciplines de grenzen opzoeken. Niet puur dans, niet zuiver muziek, niet echt theater maar uitvoeringen op de grensgebieden van de disciplines. Een verfrissende aanpak die je alert houdt.
De organisatie van dit groeiende festival was goed. Het hoort een beetje rommelig te zijn maar wat meer ruimte in het programma zou ik toejuigen.
Het Come together #3 festival was van 19 t/m 21 januari 2017 te zien in theater Frascati te Amsterdam.
