Na een tijdje wordt je gewaar van de muziek. Een traag geluidskunstwerk * dat nog het meest lijkt op iets tussen neuriën en gregoriaanse zang. De geluidsbronnen zijn lastig te herleiden. Het geeft een gevoel van urgentie en drama. De wanden van de zalen zijn grijs en het licht is gedempt. Het geheel is een statement van sfeer die je door de expositie zal leiden.
Het eerste werk in de expositie ‘How the world occurs‘ van Craigie Horsfield is gelijk overdonderend. Een enorm wandtapijt – de grootste in de expositie – met daarop een foto van puinhopen na de aanslag op de Twin Towers. Het is wat onscherp. Een vreemde blauwe nevel hangt rond de ingestorte gebouwen, rookwolken trekken omhoog. Een beeld van revolte dat van alle tijden zou kunnen zijn. De Franse revolutie, de Amerikaanse burgeroorlog, beide Wereldoorlogen, Aleppo.
Een foto geweven in een enorm wandtapijt is bijzonder. Horsfield experimenteert dan ook graag. Met speciale technieken om foto’s te ontwikkelen en af te drukken. En met verschillende dragers die hij gebruikt voor zijn beelden: Wandtapijten, aquarel papier, houten panelen.
Een bijzondere onderdeel van de expositie zijn de Utrechtse Portretten. Het Centraal Museum gaf de kunstenaar de opdracht 26 Utrechters te fotograferen. Als onderdeel van de afspraak zijn twee portretten aangekocht.
Relaties zijn in het werk van Horsfield belangrijk. Dat komt tot uiting in deze portretten, gemaakt bij natuurlijk licht. De kunstenaar is niet even bij de geportretteerden langs gegaan om een foto te schieten. Met elke kandidaat had hjj had uitvoerige gesprekken, de foto’s waren daarvan een natuurlijk resultaat.
In een van de zalen onderzoekt hij vieringen/feesten. Afbeeldingen van feesten uit de oudheid worden getoond samen met zijn foto’s van feestende bezoekers. Waar het feest is en welk soort feest wordt niet duidelijk. De beelden lijken vooral de dynamiek van een feest en de interactie van de feestgangers te willen visualiseren. Maken de bezoekers het feest of ondergaan ze het?
De expositie eindigt met twee Nijlpaarden die gebroederlijk bij elkaar lijken te liggen in een dierentuin. Geweven op grote wandkleden. De droefgeestigheid is ook hun schoonheid. Die tegenstelling brengt rust. Je kunt gaan zitten op een van de bankjes en naar die beesten kijken. Hun lot lijkt je eigen lot. De schoonheid die je ziet deel je. Het weemoedige relativeert.
De kracht van Craigie Horsfield is dat zijn werk je niet meesleept in euforie, schoonheid of woede maar je terug brengt naar waar jij staat, waar jij bent, nu.
* Het geluidkunstwerk heeft Reinier Rietveld in samenwerking met de Craigie Horsfield ontwikkeld.
links
Craigie Horsfield – Centraal museum Utrecht.
Utrechtse portretten – Craigie Horsfield.
expositie: Craigie Horsfield – How the word occurs t/m 5 feb 2017 (di-zo, 11-17 uur).
locatie: Centraal Museum, Agnietenstraat 1, 3512 XA Utrecht.
