De sculpturen van Magali Reus in de expositie ‘Mustard‘ te zien in het Stedelijk doen je denken aan zadels, paarden en motoren. Zaken waar ik niets mee heb. Affiniteit met het werk is er dan ook niet gelijk. Het is de vraag of die affiniteit er zal zijn,als wel je iets met paarden of motoren hebt. De werken zijn in hun constructie en vergaande detaillering zo bijzonder dat er na de eerste herkenning vervreemding overblijft.
Magali Reus won vorig jaar (2015) de Prix de Rome prijs. Dit jaar eert het Stedelijk de kunstenaar met een eerste solo expositie van haar werk in een Nederlands museum. Magali begon haar loopbaan aan de Rietveld academie in 2001. Na een jaar stapte ze over naar de Goldsmiths College in London. Aan deze academie studeerde ze in 2008 af als master in de beeldende kunst. Tussen 2013 en 2014 verfijnde ze haar talent een jaar lang aan De Rijksacademie in Amsterdam. Op dit moment woont en werkt ze in Londen.
Voor de expositie van Prix de Rome in de Appel in Amsterdam maakte ze sculpturen die gelijkenis vertoonde met (hang)sloten. Bij veel sloten was het binnenwerk zichtbaar. In de vormgeving en visualisatie hanteerde Reus een geheel eigen artistieke logica die met veel details was uitgewerkt. Het resultaat waren herkenbare maar ook vervreemdende objecten.
Een heel ander soort werk waarvan er 3 te zien zijn in de expositie. Linker en rechter deel horen bij elkaar.
De werken in Mustard hebben dezelfde kenmerken: Een eerste herkenning, verwarrende vervreemdende constructies en een buitengewone drang tot details. De op zadels lijkende sculpturen worden gedragen op metalen constructies die iets weghebben van dranghekken. Op metalen buizen zijn sporen van slijtage zorgvuldig aangebracht. De ‘zadels’ zijn rijk aan details. Ze gebruikt daarbij veel soorten, vaak bewerkte materialen. Zelfs de klosjes die de metalen constructies stabiliseren zijn met grote nauwkeurigheid gemaakt.
Op de bovenverdieping van het museum is er de expositie van Jean Tinguely. Ik bedenk dat er overeenkomsten zijn tussen het werk van beide kunstenaars. De bewegingskunstenaar toont zijn bravoure en zijn constructies en installaties lijken uit de losse pols te komen. Het werk van Reus is ingetogen en haar precisie is bijna benauwend. Het werk van beide kunstenaars is veelzijdig en gelaagd. Tinguely’s werk wordt gezien als een aanklacht tegen het kapitalisme en de consumptiemaatschappij. De naar perfectie neigende detaillering van Reus kun je zien als een (kritische) reflectie op de samenleving van vandaag waarin alles perfect moet zijn.
Er is nog een overeenkomst, die bevrijdende nutteloosheid van hun werk.
De precisie waarmee deze ‘blokken’zijn gemaakt is verwarrend. Normaal sproken keur je ze geen blik waardig maar bij deze werken van Magali Reus ga je toch echt door de knieën.
Links.
Informatie Stedelijk over de expositie van Magali Reus.
Website Magali Reus.
Magali Reus is genomineerd voor de tweede (Barbara) Hepworth price for sculpture.
expositie: Magali Reus – Mustard, t/m 27 nov. (alle dagen 10 – 18 uur , vrijdag 22 uur)
museum: Stedelijk Museum Amsterdam, Museumplein 10, 1071 DJ Amsterdam.
Detailopnames van de sculpturen. De detaillering is buitengewoon maar let ook het gebruik van veel soorten materialen en de bewerkingen die ze hebben ondergaan.
