Ik houd van ijle kunst. Kunst die niet van de muren schreeuwt of van zijn sokkel trompettert. Kunst die in de ruimte aanwezig is maar die zich pas echt toont als je als bezoeker daar voor open staat. Het is kunst die moed vergt van de kunstenaar. Die moet zichzelf zoveel mogelijk uit het werk onttrekken maar net niet teveel. Want dan is de kunst weg.
Soms kom je kunstenaars tegen die dat doen. Tijdens mijn bezoek aan ‘Are we having fun yet’ de graduationshow van de Mafad in Maastricht liep ik een trap op. De bescheiden bovenverdieping met diverse kamers leek bijna leeg. Alsof de bewoners van het appartement net verhuisd waren. Er slingerde nog wat dingen rond.
Natuurlijk is dat schijn. In de eerste kamer liggen twee werken op de grond tegen elkaar aan. De kleinere egaal donkerblauw, de ander gebroken wit en ogenschijnlijk wat slordig opgespannen. Een andere kamer lijkt leeg maar wat is die beschadiging op de muur….? Ook in de ruimte er tegenover is de grens tussen toevallig achter gelaten en bewuste enscenering van de werken klein. In de kamer aan de straat lijkt een doek tegenover een raam het blauw van de lucht te vangen. Een tweede werk is nog net aanwezig.
Je zou door de presentatie bijna in geesten gaan geloven. De hand van de kunstenaar Helma Dabekaussen is haast onzichtbaar maar toch onmiskenbaar aanwezig.
Helaas is de expositie ‘Are we having fun yet’ niet meer te zien.
Een advies aan de kunstenaar. Een eigen website is toch echt onmisbaar.
Links
Facebookpagina Helma Dabekaussen.
Informatie over de expositie ‘Are we having fun Yet?’
Promotievideo over de expositie op Vimeo.
