Unfair is een ongedwongen beurs waar jonge kunstenaars zichzelf presenteren, zonder tussenkomst van een galerie. Opbouwen en afbreken van de beurs gebeurt door de geselecteerde kunstenaars zelf en ook de selectie gebeurt door kunstenaars. Een artist-run beurs kun je zeggen. Het resultaat is dat de kunst voorop staat en de commercie een stap terug doet. Deze editie van de beurs versla ik aan de hand van thema’s (cursieve tekst).
Binnen de kunst worden grenzen opgezocht, grenzen verlegd en nieuwe wegen ingeslagen. Maar in deze tijd vervagen grenzen, kun je dan nog wel nieuwe wegen inslaan?
Goof Kloosterman doet daar op de beurs een spannende poging toe. In zijn installatie verdwijnen de fysieke grenzen tussen locaties, tussen kunst en beschouwer en tussen podium en voorstelling. Op een plek elders in de stad spelen rekwisieten hun eigen, geprogrammeerde, voorstelling, de videoregistratie ervan is live! (middels wifi verbinding) te zien op de beurs. Bezoekers kunnen deelnemen aan de installatie door de videoregistratie vanuit een stoel in ‘de zaal’ te bekijken. Bij de installatie is ook een time-lapse fotoreportage van een zaal mensen die een eerdere vertoning van de installatie/video bijwoonden. Wat is je positie als beschouwer? Ben je kunst, een onderzoeks-object of gewoon bezoeker? En waar kijk je naar? Is het echt? Is het nep Is het hier of daar?
Sanne Vaassen daagt de beschouwer op een andere manier uit, in haar project ‘Cartography’. Alle moedervlekken op haar lichaam heeft ze genummerd en nauwkeurig, letterlijk in kaart gebracht. De sproeten zijn genummerd. Je kunt deelnemen aan het project door een genummerd vlekje op je lichaam te laten tatoeëren. Elke sproet wordt maar één keer uitgedeeld. hij is dus een beetje van jou, je krijgt er een certificaat bij. In dit project vervagen de grenzen tussen kunstwerk, kunstenaar en beschouwer. Met het zetten van een ‘moedervlek tattoo’ ben je een beetje van alle drie…
Met fotografie kun je mooie maar ook heel krachtige beelden maken. Je kunt met het medium echter ook heel goed het verleden ‘bewaren’, alhoewel het nooit zo mooi is als het origineel.
Om die reden vind Maurice van Es fotografie eigenlijk een armoedig medium. Er gaat zoveel van de werkelijkheid verloren bij het maken van een foto. De foto hieronder (links) is daar een uitdrukking van. Toch is het voorlopig verreweg de beste manier om een deel van het verleden te bewaren. Hij maakt op verzoek een fotorapportage van je huis, door vooral details te fotograferen. Het is een intieme maar misschien ook wel confronterende herinnering aan plek waar je misschien wel lang gewoond hebt.
Suat Öğüt is gefascineerd door kunst die in de tweede wereld oorlog verloren is gegaan. Hij heeft de werken van één kunstenaar gekozen om aan die fascinatie vorm te geven, van Gogh. Van deze kunstenaar zijn zes werken als verloren geregistreerd. Alleen foto’s (veel zwart/wit) zijn er nog als herinnering aan deze vijf werken. Suat Öğüt heeft de schilderijen laten herleven door ze in zwart/wit op het oorspronkelijke formaat te schilderen. Een respectvolle herinnering aan deze werken die de beperkingen van de fotografie tracht op te heffen.
Niets is eeuwig. Kunstwerken verouderen en tijden veranderen. Mogelijk dat daarom kunstenaars interesse hebben in processen. Ze omarmen de verandering.
Een kenmerkend element in het werk van Charlotte Koenen zijn die processen. Hoe vloeit een vloeistof uit over de grond? Hoe reageert thermisch papier op warmte, afstand en tijd? Het maakt haar werk zowel boeiend als complex. Een combinatie die uitdaagt. Wat gebeurt er als je een verwarmde metalen schijf met thermisch papier (kassabonnen) in contact brengt? En hoe kun je dat als kunstenaar beïnvloeden? Het resultaat daarvan is zichtbaar in een aantal weken op de beurs.
Iedereen kent ze wel markeringen die een (wandel)route aangeven. In een natuurgebied zijn er vele. Voor ommetjes, streekwandelingen en lange afstandspaden. Je loopt van markering naar markering, logisch. Kyle Tryhorn draait in zijn installatie het proces om. In een video/fotoreeks komen de markeringen bij jou langs. In het andere deel van de installatie een ‘tijdschrift’ met foto’s van mensen met zo’n blauwe stip. Je kunt de bladen in je eigen tempo omslaan.
Tijdens mijn bezoek aan de beurs heb ik de nodige foto’s gemaakt. Het ontbreekt echter aan tijd om ze snel (en goed) online te zetten. In de links hieronder vind je echte de nodige, goede fotoreportages.
Links:
Beursinformatie van organisatie Unfair.
Verslag Unfair 2016 van lost-painters.
Trendbeheer verslaat Unfair 2016.
Metropolis Mreview Unfair 2016.
Mister Montley een verslag van de opbouw van Unfair 2016.
(Heb je nog links? vermeld ze in een comment op dit blog)
De beurs is dit Weekeinde nog te zien in de Zuiveringshal op het Westergasterrein in Amsterdam. (za/zo – 12 -19 u).
Deelnemende kunstenaars:
Abel Minnée (NL), Adam Nillissen (IL) & Eilit Marom (IL), Alexander Höglund (SE), Anne Forest (NL), Anne Geene (NL), Bob Waardenburg (NL), Bonno van Doorn (NL), Charlotte Koenen (NL), Daan Gielis (BE), Elise van Mourik (NL), Goof Kloosterman (NL), Ingmar König (NL), Jan Hoek (NL), Janine van Oene (NL), Joost Krijnen (NL), Juan De Porras-Isla Fernandez La Casta (ES) & Wouter Paijmans (NL), Juliacks (US), Kim David Bots (NL), Kyle Tryhorn (CA), Maurice van Es (NL), Mickey Yang (NL), Mirthe Klück (NL), Paul de Jong (NL), Paul Geelen (NL), Peter van der Es (NL), Ruta Butkute (LT), Sanne Vaassen (NL), Seán Hannan (NL), Sjoerd Knibbeler (NL), Styrmir Örn Guðmundsson (IS), Suat Öğüt (TR), Thijs Zweers (NL), Thomas Swinkels (NL), Timmy van Zoelen (NL), Tjalling Quinten Mulder (NL), Yoeri Guépin (NL).
