Er was slechts een werk dat de moeite waard was, een groot werk met veel zuurstok roze van Emma Gallacher. Dat was de conclusie van Niek hendrix na een bezoek aan de eindexamenpresentaties van het WDKA dit jaar. Na mijn bezoek aan het WDKA ben ik het wel met hem eens. Maar is het WDKA daarmee en slechte academie?
Het WDKA pakt de opleiding van de studenten anders aan dan de andere kunstacademies in Nederland. Je studeert af in een van drie richtingen. Autonomous practices, social practices of commercial practices. Zelf vind ik dat nogal verwarrend. De academies bezoek ik vooral voor de beeldende kunst afdelingen. Waar moet ik dan heen als ik het WDKA binnen stap? Wat zijn die drie practises eigenlijk?
Over de practises schrijft het WDKA zelf o.a. (in het engels): “Within the Practice, the students focus on new challenges in the fields of technology, the use of public space, the need to engage the public and a challenging international context. You will work on real-life, practical assignments which transcend the boundaries of your professional discipline. In the final phase of your studies, you will graduate in the practice which best suits you as a professional.” (Aan het einde van dit blog een link naar het volledige artikel).
De student wordt hier duidelijk een rol toebedeeld in de uitdagingen waar deze wereld duidelijke voor staat. Een logische keuze. Steeds meer kunstenaars houden zich bezig met vraagstukken over klimaat, gender of de voedselvoorziening. Het is dus goed als een academie die ontwikkeling oppakt. In de formulering en uitwerking van het WDKA worden deze vraagstukken echter ondergeschikt gemaakt aan het kunstenaarschap. Wat resulteert in de drie afstudeerrichtingen. Het lijkt mij voor studenten erg lastig. Want kun je nog ‘gewoon’ beeldend kunstenaar zijn, of Illustrator of fotograaf?
Het is een soort spagaat dat zijn weerslag heeft op de presentaties. Ze lijken vaak niet echt uit de verf te komen. Hier wringt het volgens mij. De student weet niet goed weet wat neer te zetten en voor de bezoeker is het niet echt duidelijk waar deze naar kijkt. In deze context zullen de kersverse kunstenaar en de kunstliefhebber elkaar niet makkelijk vinden. Behalve natuurlijk als je, als Emma Gallacher, een werk neerzet dat eruit knalt.
Is het WDKA daarmee een slechte academie? Dat is een beetje de vraag. Als relatief veel studenten werk vinden waar ze voldoening uit halen en welke hun verwachtingen inlost, is het WDKA wel effectief als opleidingsinstituut. Het helpt natuurlijk altijd om te werken aan zorgvuldige presentaties, die een duidelijke visie tonen.
Links
Lost painters – Eindexamen expositie Willem de Kooning Academie 2022.
WDKA – Our Three Graduation Profiles.
