Aan de ene kant van het kunstenspectrum heb je blockbuster exposities.
Vele museumzalen vol met kunst rond een stroming, periode of kunstenaar. Het mag ook wat kosten. De marketing machine draait op volle toeren. De kritieken zijn lovend. Touringcar bussen rijden af en aan. De zalen stromen elke dag vol. De directeur kijkt van een afstandje handenwrijvend toe. Onze overheid is tevreden.
Aan de andere kant heb je Frans van Lent.
Hij streeft in de kunst het minimale na maar misschien is dat al teveel gezegd. Een bescheiden voorbeeld is zijn werk ‘What is left‘:
What is left
Walk a straight line of 100 steps,
walk 90 steps in the opposite direction,
reflect on what is left.
Hij is initiator van het Unnoticed Art Festival. In dit festival worden er in een stad onaangekondigd performances uitgevoerd, die zich niet direct laten herkennen als kunstuiting. Ook organiseert af en toen de ‘Night of experimental boredom’. Ik heb zo’n avond over verveling nog niet meegemaakt. Dat vind ik jammer, verveling is cruciaal in het menselijk bestaan. Als ik tot econoom was opgeleid, had ik een boek geschreven over de economie van verveling. Aanstaande zaterdag (30 okt) voert hij zijn 26tigste ‘A scene #’ uit. Vanuit zijn achtertuin, online te volgen.
Maar ik wil het in dit blog vertellen over het Festival of the smallest dat Frans van Lent heeft opgezet en online plaatsvindt (vanwege regels rond de corona-pandemie). Met de onderstaande open call werd aan kunstenaars gevraagd met voorstellen te komen:
We are looking for the smallest, the quietest, the least, the narrowest, the slowest, the lightest, the shortest and the thinnest. If your work is barely perceptible by eye, by ear, by mind, yet unmistakably present, then we want to show it somehow.
We don’t want to predefine a format. It can be part of an exhibition, an evening or a magazine. It depends what you come up with …
19 kunstenaars of collectieven nemen deel. Het werk is niet groots, meeslepend of ruimte vullend. Eigenlijk maken de geselecteerde kunstenaars helemaal geen kunst, ze scheppen de omstandigheden waarop kunst kan onstaan.
Manuela Macco verbindt twee mensen met een dunne draad totdat een onoplettende? voorbijganger tegen de draad loopt. Nieuwsberichten op TV bestaan vaak uit korte, elkaar snel opvolgende clips. Christine Wassermann pakt uit de clips snippets van enkele seconden en vervaagt de beelden en vertraagt ze tot 100x. Wima Vissers daagt zichzelf uit door hele kleine werken te maken. Om ruimte te scheppen heb je kleine werken nodig zegt ze daarover.
Het Festival of the smallest vraagt betrokkenheid van de beschouwer. Een actieve rol, anders zal de meeste kunst aan je voorbijgaan. Of, beter gezegd, gewoon niet ontstaan…
Link naar: Festival of the Smallest.
Andere links.
Facebook Frans van Lent – A scene #26
Deelnemende kunstenaars.
Trevor Byrne, Clare Charnly, Maud Faassen, Tamara Jungnickel, Ienke Kastelein, Joshua Legallienne, Frans van Lent, Manuela Macco, MishMash,
Nico Parlevliet, Patrick Quinn, ronnie s, Patrick Stefanak, Society of Smallness, Adriana Valls, Frans Verschoor, Wilma Vissers, Christine Wassermann, Ed Woodham.
//https://www.facebook.com/franzvanlent/posts/10157707911176149 zat 31-10-2020 – 14:00-14:15.
