Rust, een beter woord weet ik even niet. Dat is wat je ervaart als je vanuit de reuring van het Utrechtse centrum galerie Sanaa binnen loopt. Materialiteit, rituelen, het proces. Het zijn begrippen die in je opkomen bij bekijken van de werken in de expositie ‘Transpose, the essence of forms”
‘Weapons of Choice’ zo betitelt Yasser Ballemans zijn werken tegen de achterwand van de galerie. Met wapens van klei is het echter lastig om een gevecht te winnen. Het zouden ook totempalen, maskers of andere rituele voorwerpen kunnen zijn. Daar worden ze ook niet echt bruikbaar van. Maar dat ‘onbruikbare’ is misschien wel de twist van de kunstenaar.
Dicht bij de ingang twee flinke doeken van Nan Groot Antink, egaal van kleur. Rood. De rechter is fel en schreeuwt je haast tegemoet. De linker is gedempt, aards, meer bestemd om te absorberen. Er is diepte in de kleur beide doeken, onmiskenbaar van natuurlijke materialen. De kunstenaar maakt haar kleuren zelf van planten, modder, krijt etc.
Kobushi is een Japanse variant van de Magnolia plant, wit van kleur. Kunstenaar Isabel Ferrand zal haar werk Kobushi white wel naar deze plant vernoemd hebben. Het patroon van wit porselein steek fel af tegen de blauwe achtergrond. Foto’s op internet van de Japanse Kobushi zijn ook: wit tegen blauw. De kleur is trouwens rechtstreeks op de muur aangebracht.
Met zijn negenen vormen de werken op papier van Fatima Barznge een groter vierkant. En ze versterken elkaar. Alsof er door de duizenden kleine streepjes waarmee elk van de tekeningen is opgebouwd een zacht briesje waait. Waardoor, heel subtiel, een onderliggende laag van kleuren en lijnen zichtbaar wordt.
Kunst geeft gelegenheid tot reflectie, bezinning en daar biedt deze expositie alle ruimte toe. Toch is in mij er iets van twijfel. Onlangs bezocht ik de Gazing Ball van Jef Koons in de Nieuwe kerk. Waar Koons is, daar is gedonder. Dat krijgt de kunstenaar altijd weer voor elkaar. Hij loopt langs het randje van de kunst, hij balanceert. Dat is wat ik in deze werken wel mis, dat balanceren. Maar misschien is dat mijn manier van kijken.
expositie: Transpose essence of forms, t/m 10 maart 2018, (wo-za : 12-18 uur)
locatie: galerie Sanaa, Jansdam 2, 3512 HB Utrecht
Ja dat zijn ook twee andere invalshoeken. Dat een is misschien om wakker te schudden en de ander om eens eindelijk goed te slapen. Zelf heb ik allebei behoefte aan die twee kanten. Het kan goed naast elkaar bestaan. Die Ballemans vind ik erg mooi. Maar de zeggingskracht mag misschien wat sterker allemaal.
Dank voor je reactie. De zeggingskracht, dat is ook een goed uitgangspunt inderdaad.