Het Mondriaanfonds is heel duidelijk over het doel van de Prix de Rome en de winnaar moet die visie waarmaken. Belangrijk is dat de kunstenaar vernieuwend werkt, internationale potentie heeft en de Nederlandse kunstwereld representeert. De vier genomineerden tonen allen werk dat nog het best omschreven kan worden als een installatie. Maar veel meer sturen ze aan op de beleving van de bezoeker. Het zijn vier verschillende werelden waar je deel van uit maakt als er binnenstapt. Ze vragen op hun eigen manier je aandacht en doorbreken het routineuze kijken.
Het werk van Katarina Zdjelar is -op het eerste gezicht- nog het meest toegankelijk. Vier video schermen vullen de ruimte. In de vloer zijn werken uitgesneden die hun eigen aanwezigheid bevragen. De video’s zijn uiterst sober en concentreren zich op wat voor de mens het dichtstbij is, zijn lichaam. De scripts zijn gebaseerd op enkele bewaard gebleven choreografiën van de D.-Hoyer Studio. Dit initiatief werd opgericht door Dore Hoyer in het plat gebombardeerde Dresden kort na de Tweede wereld oorlog. In een zaal zonder ramen begon zij een dansschool.
Hoe verbeeld je een afgrijselijke gebeurtenis? Die bijna 250 jaar geleden plaatsvond en waarvan vrijwel niemand getuige is geweest. De enige verwijzing bestaat uit een gerechtelijk document. Rana Hamadeh probeert het met een opera. Voor de Prix de Rome bouwde ze een scene na. Het is een soms luidruchtige getuigenis voor een gruwelijkheid die net niet ongemerkt voorbij is gegaan. De pianola is een mooi onderdeel van de scene. Het visualiseert een pianist die er niet meer is.
De gehele opera wordt op 14 en 15 december 2017 opgevoerd in de Rotterdamse Schouwburg.
Bij een (museum)expositie wordt er alles aan gedaan om jou een zo aangenaam mogelijke ervaring te bezorgen. Verlichting, kleurgebruik, de looproute door de zalen, teksten, de opstelling van de kunstwerken. Ze vormen een doordachte eenheid ten dienst van de getoonde kunst.
In de expositie van Saskia Noor van Imhoff is het dienende van die ondersteunende structuren verdwenen. Ze spelen de hoofdrol. Het maakt de bezichtiging tot een boeiende maar ook ongemakkelijke ervaring. Het begint al bij de lift, die je het traplopen bespaart maar wel onderdeel is van de expositie.
Kinderen zien dieren als mensen, als gelijken. Het is een toekennen van individualiteit, die de meeste volwassenen zijn vergeten. In de installatie van Melanie Bonajo spelen kinderen de hoofdrol. Ze praten over dieren, Al pratende zijn ze voor ons volwassenen een ontwapende spiegel. Het laat zien hoe wij -eenmaal volwassen- met dieren omgaan en hoe we naar dieren kijken en daarmee misschien ook wel naar onszelf.
Als je via de trap bij de expositie van de Prix de Rome binnengaat, zie je vier toegangen. Elke genomineerde kunstenaar heeft zijn eigen zaal. Het heeft iets van een pleintje in een oude stad, misschien Rome wel. Er komen vier deuren op uit. Elk van een huis met een heel eigen wereld.
expositie: t/m 25 februari 2018, di-za: 10-17 uur, zo 11-17 uur.
locatie: de Kunsthal Rotterdam, Museumpark Westzeedijk 341, 3015 AA Rotterdam.
