Salto Mortale is de ‘dodelijke sprong’ maar ik vind dodelijk zo’n naar woord bij het werk van Pieter Obels dat een feest is om naar te kijken. Laat ik het daarom ‘de onmogelijke sprong’ noemen. Het past veel beter op de sierlijke sculpturen die in galerie Roger Katwijk te zien zijn en kan er als vertaling van salto mortale nog wel mee door.
Onmogelijk is wel een woord dat bij je opkomt als je de Cortenstaal beelden bekijkt. Je knijpt jezelf een keer en kijkt weer. Ze staan er echt. Tien jaar heeft de kunstenaar nodig gehad om het staal de baas te worden. Tien jaar zwoegen, proberen, doorzetten, erin blijven geloven. En dan ineens zingt het, alsof de kunstenaar tovenaar is geworden.
Een driehoekig metalen lint creëert met sierlijke, onvoorspelbare kronkelingen een sculptuur. Het heeft nog het meeste weg van een kluwen maar zo ruim dat alles zichtbaar of volgbaar is. De associatie met zang is niet eens zo vreemd. Als een lied ten gehore is gebracht is het weg en blijft alleen de herinnering. Of een vlinder die onnavolgbaar dwarrelt in de lentelucht om daarna weer te verdwijnen. De beelden van Pieter Obels leggen dat wat verdwijnt vast. De onnavolgbare vlucht van een vlinder. De melodie van een lied.
Je voelt het als je in de galerie rondloopt. Er staan en hangen zo’n acht sculpturen in de ruimte. Het moet een behoorlijke operatie zijn geweest om ze allemaal op de juiste plek te krijgen. Toch wordt je niet overweldigd door een massale aanwezigheid van staal. Eerder het omgekeerde als je de golvende bewegingen volgt lijken de beelden zich op te lossen.
Links.
galerie Roger Katwijk – Salto Mortale.
pieterobels.com.
expositie: Pieter Obels – salto Mortale, t/m 06 mei, wo-za – 12 -18 uur .
locatie: galerie Roger Katwijk, Prinsengracht 737, 1017 JX Amsterdam.
