De School is een nieuw Cultureel Centrum in Amsterdam – Nieuw West. Het bevat een restaurant, cafe, club en gym. Het is gevestigd in een voormalige LTS. Ook de kunst ontbreekt niet. Zo is er het Klaslokaal dat evenementen als lezingen en workshops organiseert. Ook is er een bescheiden maar gevarieerd aanbod van exposities.

Zo kun je momenteel de expositie 15/love bezoeken. Het idee komt van de kunstenaars Sjoerd Tim en Ian de Ruiter, de organisatie was in handen van Hélène Webers.

De aula is omgetoverd tot tennishal, compleet met gravel, witte strepen en een net. Je mag het veld alleen betreden met tennisschoenen. Als een soort van crowd control zijn er een beperkt aantal exemplaren. Als het druk is kan het zijn dat je moet wachten tot er een paar vrij komt. Dan kun je de werken van acht kunstenaars in de zaal bekijken.

In het begin is het een verwarrende gewaarwording. Op een soort tennisbaan rondlopen waarop kunstwerken staan. Natuurlijk is het geen echte tennisbaan. De lijnen lopen schots en scheef. En in plaats van 1 net zijn er 2 netten. Nadat ik een tijdje heb rondgelopen wordt het een geheel. Er zijn verschillende elementen. Humor, of lichtvoetigheid zo je wil. Het sportieve versus het kunstzinnige, een spel met binnen en buiten en de kunst die niet in de gebruikelijke serene omgeving wordt getoond.

Worden de sculpturen meer kunst door de ongebruikelijke omgeving of juist minder? Er is geen eenduidig antwoord. Voor elk van de kunstwerken op het gravel kan dat anders zijn. Voor elke beschouwer ook. Het maakt het gewaagde concept wel een bezoek waard.

Links.
Hélène Webers – projects and exhibitions.

expositie: 15/Love t/m 8 oktober 2017, di-zo 14-22 uur
locatie: de School (aula) Jan van Breemenstraat 1, 1956 AB Amsterdam.

De enige constante in een mensenleven is verandering. Het is een kenmerk van deze tijd. Het zal te maken hebben met het gegeven dat we door mobiele telefonie en internet voortdurend met elkaar verbonden zijn, met de prijs en beschikbaarheid van materialen en apparatuur en de snelheid waarmee die producten geleverd kunnen worden. Het maakt de tijd die nodig is om een project te realiseren veel korter.

Die kracht of energie zal mede grondslag liggen aan de opleving van kunstenaarsinitiatieven. Er staan veel kantoorpanden en andere locaties leeg. De communicatie gaat snel, de inrichting kan met beperkte middelen worden uitgevoerd en reclame maak je gratis via sociale media. Dat kunstenaars zich ondernemender opstellen en de subsidies afnemen speelt zeker ook een rol.

Zo heeft in de Dapperstraat te Amsterdam het kunstenaarsinitiatief Dappie zijn intrek genomen. Op 4 augustus was de opening. Een leegstaand pand (op nummer 82) wordt als anti-kraak gehuurd. De zes kunstenaars die het initiatief bestieren kennen elkaar van de HKU, de kunstacademie waar ze allemaal in 2016 afstudeerden. (Rood Kok, Max Schulze, Pien Verheijen, Hilke Walraven, Rein Verhoef en Jan Tromp). Ze delen een groot atelier en beheren een expositieruimte. Het is tijdelijk, elke dag kan de verhuurder bellen… Maar de huur is laag en ze kunnen aan het werk en exposities van hun eigen werk of andere kunstenaars organiseren!

Op dit moment exposeert Max Schulze, een van de huurders. Hij is zowel schilder als schrijver. In het WOW te Amsterdam heeft hij een residentie waar hij zich toelegt op schijven. Bij Dappie schildert hij. Zijn schilderijen hebben iets onbestemds. Je ziet een afbeelding van een krijgsheer. Is het een mens of een standbeeld? Lauwerkrans om het hoofd, een gewaad wappert om hem heen, gespierd lichaam, een arm klaar om met zijn wapen uit te halen. Tot zover helemaal een standbeeld maar dat gezicht, die ogen. Vragen lijken door zijn hoofd te spoken. Neem ik wel de goede beslissing? Is het moreel juist wat ik doe? Word ik gewaardeerd? Heel menselijke vragen…

expositie: Max Schulze. t/m 3 sept. vr en zat, 12h – 18h
locatie: Dappie, Dapperstraat 82, Amsterdam.

De ruimte is zo’n beetje vierkant. De wanden wit en de zaal baadt in het licht. De ultieme ‘white cube’. Hier verwacht je prachtig werk aan de muren of sculpturen op witte sokkels. Een plek om in totale toewijding kunst te observeren…

Maar… Het gaat bij The Wild in W139 toch even anders. De kunst wordt wel tot grote hoogte opgetild, heel langzaam. Maar dan… Vervolgens roetsjt de kunst in vliegende vaart van een achtbaan naar beneden. Bochten, een horizontale looping, een heuvel en tot slot rode bezems die de karretjes afremmen. En dat allemaal op een enorme hoeveelheid houten palen. Je staat er gewoon in totale verbijstering naar te kijken.

Maar ook met bewondering. Dit is wel een statement. Het is vermaak, een kostelijke grap. Het is ook ernst. Een staaltje bevlogen vakmanschap. Geloven dat het kan en het vervolgens ook doen. Compromisloos. Is dit een ontheiliging van de witte kubus of juist de ultieme verering? Het is niet te zeggen.

Veel kunstliefhebbers zullen met dedain naar de achtbaan kijken. Zo ga je toch niet met kunst om! Kunstenaars zullen in de rollercoaster de grillige kunsthandel weerspiegeld zien. Waar succes en mislukking in een onvoorspelbare samenhang samengaan. Is het wel kunst? Misschien moet je die vraag gewoon niet stellen. Altijd maar bevragen of iets kunst is werkt zo verlammend. En als er één ding is waar deze installatie me afrekent, dan is het wel verlamming.

Oscar Peters is de drijvende kracht achter The Wild. Samen met vele andere kunstenaars creëerde hij deze achtbaan. Op de attractie zwieren kunstwerken naar beneden. Middels een open call werd aan kunstenaars de mogelijkheid geboden een van de werken te maken. Jop Vissers Vorstenbosch maakte een lichtbak die compleet met accu naar beneden raast. Van Maarten Schuurman is een luidsprekertoren te bewonderen, die gaat loeien als hij langs een sensor komt. Ook prachtig is een Romeinse zuil met een knik, die zwabberend zijn baan aflegt.

In de expositie zijn nog een aantal andere kinetische werken te zien. Een enorme (goud/zilverkleurige) pom-pom (waar cheerleaders mee zwaaien) staat vlak voor de ingang en verleidt de voorbijgangers om naar binnen te komen. Wat verder op een installatie welke wat weg heeft van een borstel uit een wasstraat. Moedige bezoekers laten zich door de wapperende haren/slierten kietelen. In een hoekje bij de ingang hangt nog een machine van Zoro Feigl. Met soortgelijke kunstwerken maakt hij veel furore op Art Rotterdam dit jaar.

The Wild is artistiek spektakel. Een actueel kunstwerk in een tijd waarin de zekerheden onder ons weggezaagd worden. Kunstminnaars met een tere ziel, zullen even naar adem moeten happen.

Team van kunstenaars dat expositie The Wild realiseerden:
Oscar Peters, Jonathan Armistead, Kees Boevé, Zoro Feigl, Arek Laskowski, Philip Schuette, Philip Vermeulen, Emily Wobb.

Kunstenaars die een werk voor de achtbaan hebben gemaakt:
Natalia Jordanova, Carolin Giessner, Wei-Ling Hung, Oscar Juul Sorensen, Sander Puhl, Silvia Schlömer, Cecilia Rebergen, Maarten Schuurman, Jop Vissers Vorstenbosch.

Links
W139 – The Wild.
Uitgebreid fotoverslag van Kunstblijfteenraadsel.
Verslag met video van The Wild bij Trendbeheer.
On track at ‘The wild’ – Glamcult.
Deze man bouwde zijn eigen kinetische kunstprektpark – De Volkskrant.
The Wild – Witterook.
Het Mondriaanfonds steunt W139 (en daarmee The Wild).

Expositie: The Wild; t/m 13 aug; ma-zo, 12-18 uur.
Locatie: W139, Warmoesstraat 139, 1012 JB Amsterdam.

De expositie Wild in @w139amsterdam is spectaculair geopend. Kunstwerken die door een achtbaan sjezen. Prachtig spektakel. Is het nog kunst? Ik denk dat menig kunstenaar de kunsthandel als een achtbaan ervaart. En ook, je moet niet altijd maar bevragen of iets kunst is, dat werkt zo verlammend… In deze video toetsje het werk van @jopvissersvorstenbosch naar beneden…

A post shared by Kunstblijfteenraadsel (@kunstblijfteenraadsel) on Jul 7, 2017 at 3:31pm PDT