In de zaal hangen slechts twee luidsprekers. Tegenover elkaar. Ze hebben de vorm van een hoorn. Het soort waarmee in stadions mededelingen worden gedaan. Luid en vaak schel. Hier in de expositieruimte van Ellen de Bruijne Projects klinken ze zacht en zuiver. Verder is de zaal leeg, geen werken aan de muur, geen sculpturen op sokkels.
Je hoort tonen, ze duren een paar seconden. Soms een ferme zuivere klank een andere keer is het niet meer dan een ademtocht. En alle stadia er tussenin. Het zijn blaasinstrumenten maar geen gewone. De instrumenten waarop gespeeld wordt zijn beschadigd ten tijde van oorlog en bewaard in musea.
Volgens de tentoonstellingstekst brengen deze ‘War Damaged Musical Instruments‘ heel subtiel de ‘The Last Post’ ten gehoren. Het werd gespeeld als het gevecht voorbij was. Gewonde – en verdwaalde soldaten konden veilig terugkeren door in de richting van het geluid te lopen. Terug naar rust, verzorging en bescherming. Tijdens dodenherdenking klinkt ‘The Last Post’ ook. Als herinnering en eerbetoon aan de vele oorlogslachtoffers van de Tweede Wereld oorlog en conflict haarden erna.
In het werk van Susan Philipsz is geen melodie te horen. Alleen klanken. Stevig, zuiver, weifelend, het trillen van een riet, bijna alleen de ademhaling van een speler. je gaat de hectiek van de dag vergeten, je wil geen muziek mee horen. Alleen die tonen, zo weerloos.
Helaas is de expositie bij Ellen de Bruijne projects voorbij. Zelf heb ik in de laatste uren van expositie het werk gehoord.
expositie: Susan Philipsz – War Damaged Musical Instruments, 19 januari t/m 23 februari. (Helaas ten einde).
galerie: Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam
