Wat is de waarde van de eerste indruk of ontmoeting? Dat vroeg ik me af na een dagje Londen. Die dag bezocht ik twee kunstacademies. De gerenommeerde Royal Academy Of Arts (RA) en de University of Arts London/Wimbledon. Twee uitersten. Bij de laatste beginnen studenten aan hun eerste stappen in de kunstwereld. Voor de RA worden jonge kunstenaars met bewezen talent geselecteerd. In een periode van drie krijgen ze gelegenheid en ondersteuning hun talent te verdiepen. Daarna moeten ze het echt zelf doen.
De RA is gevestigd in hartje Londen. Een prachtig oud gebouw met ruime binnentuin. Er zijn altijd exposities. De jaarlijkse RA school show is er een van. Het is zeker de moeite waard om deze beroemde academie te bezoeken. De geschiedenis van de kunst is hier voelbaar en zichtbaar.
De RA Schools Show was de aanleiding om naar Londen te gaan. Ik wilde het werk van deze kunstenaars, die afzwaaien van deze beroemde academie, met eigen ogen zien. Het eerst werk dat je voor ogen krijgt is een flinke sloep. Prachtig neergezet, het maakt indruk. Maar toch denk je ‘Ahhh, weer een bootje’. Verder veel doordacht werk. En dat is binnen de kunst een beetje dubieuze term. Natuurlijk moet kunst een verhaal hebben maar moet je ook het gevoel geven dat het werk zo uit hemel is neergedaald, ontstegen aan het menselijk gezwoeg.
Misschien moet elke kunstenaar wel een fase van doordachte kunst ondergaan om dan werk te kunnen maken dat zo eigen is dat het het doordachte overstijgt. Op deze school show 2018 was in ieder geval veel werk te zien dat zich ergens tussen doordacht en eigen beweegt. Misschien dat de naam en de traditie van de RA echt edgy werk in de weg staat. Een kunstenaar als Juliaan Aandeweg heb ik niet gespot in deze lichting afzwaaiende kunstenaars. Het meest onder de indruk was ik van het werk van Mark Corfield Moore. De kracht en eenvoud van het bedrukte textiel bleven me boeien. Onderaan dit blog en link naar een uitgebreid fotoverslag van de RA schoolsshow 2018.
De keuze voor de University of Arts Wimbledon was heel praktisch. Er was -die dag- een graduation-show gaande waar zowel afzwaaiende bachelors als masters hun werk toonde. Vanaf Station Wimbledon is het ruim 10 minuten lopen naar het Universiteits-gebouw. De sfeer is vergelijkbaar met die van Nederlandse academies. Een hartelijke ontvangst. Een plattegrond met namen helpt je je weg te vinden.
Wat betreft de getoonde kunst was het in het begin wel een beetje een schok. Er waren momenten dat ik me op een middelbare school waande. Kunstenaars die netjes bij hun plek stonden, een keurig visitekaartje hadden en mooi -doorgaans figuratief- werk toonden. Goed gedaan maar meer ambacht dan kunst. Natuurlijk, de bachelor opleiding in London is drie jaar. Dat is een jaar korter dan in Nederland. Mogelijk zijn ze na drie jaar nog niet toe aan echt eigen expressie. Bij het werk van de masters zie je vaker een conceptuele inslag. Een enkele keer ksn het werk je raken. De beeldhouwers hadden hun eigen pand. Net wat interessanter werk dan de schildersafdeling. Meer lef, speelser. Een gevoel van braafheid blijft toch hangen.
Het werk van jonge en beginnende kunstenaars blijft me altijd boeien. Misschien vanwege het zoekende karakter. Voor een man van zestig jaar, die al zestig jaar zoekende is een warm bad. Ik heb deze dag dan ook met veel plezier in London rond geracet.
Links.
Royal Acadmy of Arts – RA schools show 2018,
University of Arts London / Wimbledon,
Fotoveslag RA schools show 2018 – Kunstblijfteenraadsel,
Fotoverslag University of Arts Wimbledon – Summershow 2018 – Kunstblijfteenraaadsel
Ik keek altijd best uit naar het ‘kunstacademieafstudeertentoonstellingenseizoen’ maar na 4plus jaar in London te hebben gewoond ben ik wat dat betreft een beetje bekoeld. Er zijn hier héél véél kunstacademies (en die van buiten de stad zijn hier vaak ook te zien op evenementen als Free Range) en recente afstudeerders blijken niet altijd interessante dingen hebben te zeggen. Wat een hoop rommel wordt er geproduceerd onder het mom van Kunst.
Me een beetje focussen op de postgraduate opleidingen lijkt te helpen. Dan is het meeste kaf toch wel een beetje gescheiden van het koren. Het zijn toch vooral de mensen met talent en focus en een goed verhaal die doorzetten.
Om eerlijk te zijn vallen de shows van de Royal Academy me altijd een tikkeltje tegen. Het is waarschijnlijk de meest prestigieuze kunstacademie maar de output laat me een beetje koud. Mijn favoriet, ook dit jaar weer, is de postgraduate afstudeerexpositie van Slade, de kunstacademie van University College London. Altijd een groot plezier om daar een paar uurtjes door het gebouw te slingeren. Zie ik altijd wel een paar dingen die me verrassen.
Dank voor je antwoord. De buitenlandse academies hebben mijn interesse. Het is alleen erg lastig vanuit Nederland de kwaliteit van die academies in te schatten. De academie Slade houd ik in de gaten. Ken je nog meer ‘goede’ academies?
Naast voornoemde Slade (en dan vooral de postgraduate) zijn mijn andere favorieten die van Goldsmiths (zuid-London, ook een beetje omdat zo’n tentoonstelling altijd een beetje open huis is en je fijn over de campus en door de gebouwen mag slenteren en die van Goldsmiths zijn erg tof. Met studios in een oud zwembad en vanuit de kunstacademie zelf mooi uitzicht over de stad) en de RCA (die doen under- en postgraduate door elkaar maar is meestal ook van heel behoorlijk niveau).