De ruimte is zo’n beetje vierkant. De wanden wit en de zaal baadt in het licht. De ultieme ‘white cube’. Hier verwacht je prachtig werk aan de muren of sculpturen op witte sokkels. Een plek om in totale toewijding kunst te observeren…
Maar… Het gaat bij The Wild in W139 toch even anders. De kunst wordt wel tot grote hoogte opgetild, heel langzaam. Maar dan… Vervolgens roetsjt de kunst in vliegende vaart van een achtbaan naar beneden. Bochten, een horizontale looping, een heuvel en tot slot rode bezems die de karretjes afremmen. En dat allemaal op een enorme hoeveelheid houten palen. Je staat er gewoon in totale verbijstering naar te kijken.
Maar ook met bewondering. Dit is wel een statement. Het is vermaak, een kostelijke grap. Het is ook ernst. Een staaltje bevlogen vakmanschap. Geloven dat het kan en het vervolgens ook doen. Compromisloos. Is dit een ontheiliging van de witte kubus of juist de ultieme verering? Het is niet te zeggen.
Veel kunstliefhebbers zullen met dedain naar de achtbaan kijken. Zo ga je toch niet met kunst om! Kunstenaars zullen in de rollercoaster de grillige kunsthandel weerspiegeld zien. Waar succes en mislukking in een onvoorspelbare samenhang samengaan. Is het wel kunst? Misschien moet je die vraag gewoon niet stellen. Altijd maar bevragen of iets kunst is werkt zo verlammend. En als er één ding is waar deze installatie me afrekent, dan is het wel verlamming.
Oscar Peters is de drijvende kracht achter The Wild. Samen met vele andere kunstenaars creëerde hij deze achtbaan. Op de attractie zwieren kunstwerken naar beneden. Middels een open call werd aan kunstenaars de mogelijkheid geboden een van de werken te maken. Jop Vissers Vorstenbosch maakte een lichtbak die compleet met accu naar beneden raast. Van Maarten Schuurman is een luidsprekertoren te bewonderen, die gaat loeien als hij langs een sensor komt. Ook prachtig is een Romeinse zuil met een knik, die zwabberend zijn baan aflegt.
In de expositie zijn nog een aantal andere kinetische werken te zien. Een enorme (goud/zilverkleurige) pom-pom (waar cheerleaders mee zwaaien) staat vlak voor de ingang en verleidt de voorbijgangers om naar binnen te komen. Wat verder op een installatie welke wat weg heeft van een borstel uit een wasstraat. Moedige bezoekers laten zich door de wapperende haren/slierten kietelen. In een hoekje bij de ingang hangt nog een machine van Zoro Feigl. Met soortgelijke kunstwerken maakt hij veel furore op Art Rotterdam dit jaar.
The Wild is artistiek spektakel. Een actueel kunstwerk in een tijd waarin de zekerheden onder ons weggezaagd worden. Kunstminnaars met een tere ziel, zullen even naar adem moeten happen.
Team van kunstenaars dat expositie The Wild realiseerden:
Oscar Peters, Jonathan Armistead, Kees Boevé, Zoro Feigl, Arek Laskowski, Philip Schuette, Philip Vermeulen, Emily Wobb.
Kunstenaars die een werk voor de achtbaan hebben gemaakt:
Natalia Jordanova, Carolin Giessner, Wei-Ling Hung, Oscar Juul Sorensen, Sander Puhl, Silvia Schlömer, Cecilia Rebergen, Maarten Schuurman, Jop Vissers Vorstenbosch.
Links
W139 – The Wild.
Uitgebreid fotoverslag van Kunstblijfteenraadsel.
Verslag met video van The Wild bij Trendbeheer.
On track at ‘The wild’ – Glamcult.
Deze man bouwde zijn eigen kinetische kunstprektpark – De Volkskrant.
The Wild – Witterook.
Het Mondriaanfonds steunt W139 (en daarmee The Wild).
Expositie: The Wild; t/m 13 aug; ma-zo, 12-18 uur.
Locatie: W139, Warmoesstraat 139, 1012 JB Amsterdam.
Zou ook leuk zijn als aan het eind al die kunstwerken op de grond smakken aan diggelen. Afijn, ik ben dol op achtbanen. Goed iniatief. Kunst moet mensen laten nadenken of iets laten beleven.
Dank voor je reactie!
Dat kan natuurlijk altijd gebeuren, een werk dat aan diggelen valt. Voor Oscar Peters is dat risico ook mede de waarde van het werk. Die spanning, het gevaar. Dat maakt dat we gaan kijken