Ineens sta je dan voor een theezakje dat l a n g z a a m omhoog beweegt aan een draad welke een eindje hoger langs een katrol loopt. Het katrolletje wordt geraakt en dan gaat het theezakje l a n g z a a m weer naar beneden. Onderaan wacht hem een kop (met thee) dat op een plankje staat dat weer aan de muur bevestigt is, daar moet het zakje in terechtkomen, dat is duidelijk maar gaat dat lukken? We wachten af. Kan ik jullie ondertussen vertellen dat ik de installatie ‘Teabagging’ van Ismail Tan aan het bekijken ben tijdens de HKU – Graduation van dit jaar.
. . . Het theezakje tikt de rand van het kopje aan valt dan in het kopje en gaat dan l a n g z a a m weer naar boven. Dat ging als verwacht maar de vlekken rond het kopje maken duidelijk dat het niet altijd zo is.
Dit is lijkt een onzinnig kunstwerk, totaal zot. Is het een lofzang op de zotheid? Navraag bij de kunstenaar Ismail Tan -die overigens de rust zelve is- bevestigt je vage vermoedens. Een reflectie op de eeuwig haast die we hebben ligt ten grondslag aan deze installatie. Inderdaad rennen we vaak met koppen thee en – koffie door de stations, dat dat niet altijd goed gaat is te zien aan de vlekken op de vloeren van de stationshal, perron en trein. Niet alleen ‘s-ochtends op het station maar overal en de hele dag hebben we tijdnood. We lijken haast tot kunst verheven te hebben. Bedrijven spelen daar met hun producten en reclames op in.
Ik herinner me een reclame waarin een jongeman op fiets door de stad racet en -behalve fietsen- van alles doet. Ook lebbert hij een zakje fruitontbijt leeg dat aan een tuitje in zijn mond hangt. Totaal van de zotte…
Ik groet de kunstenaar. Het theezakje heeft inmiddels weer het katrolletje aangetikt en zakt l a n g z a a m weer naar beneden.
Ismail Tan is als Beelden Kunstenaar afgestudeerd aan de HKU (Kunstacademie Utrecht) in 2015. De beschreven installatie is een onderdeel van zijn eindexamenwerk. Op de videosite Vimeo is een videoregistratie van het werk te vinden.
