Het staat er prachtig in een open veld even van de bosrand en trekt alle aandacht naar zich toe. Het zou er al heel lang kunnen staan of zou, een paar seconde voor je het zag, kunnen zijn geland, zomaar uit het niets.
Die gedachte komt doordat de sculptuur totaal wit is, wat het zowel tijdloos maakt als fris en nieuw. Door dat hele witte detoneert het met zijn omgeving. Detoneren doet ook de vorm die heel gestileerd is met de grilligheid van de natuur. De kunstenaar Timo Goosen heeft het ‘Witte Bollenboom’ genoemd. Een naam die precies beschrijft wat het lijkt. Dat het een soort boom is maakt zijn aanwezigheid juist weer vanzelfsprekend in de Oeverlanden (nabij Amsterdam-Sloten).
Met stileren zoek je naar de essentie, naar datgene wat minder (of niet) aan verandering onderhevig is, maar toch kenmerkend. Misschien is dat ook wat het kunstwerk nastreeft, een rustpunt zijn. Want als het frisse groen aan de boomtakken verschijnt, of de donker groene bladeren het felle zonlicht gulzig opzuigen, of wanneer de verdorde, bruine bladeren door de lucht dwarrelen, of als de bomen weer helemaal kaal zijn, het kunstwerk blijft steeds, onveranderd, magisch wit.
Dat levert weer een associatie op. De natuur is voortdurend in verandering, maar wel steeds aanwezig. Natuur was er al voor wij mensen er waren en zal er vast ook nog zijn na de mens. Is het beeld een referentie aan dat eeuwige? Zo blijft dit beeld naarmate je er langer of vaker naar kijkt je verbazen en ontroeren.
Er komt aan het einde van dit blog een gedicht bij me op van Vasalis waarin ze haar worsteling met de vergankelijkheid verwoord: de Tijd. Hierbij de eerste regels:
Ik droomde, dat ik langzaam leefde ….
langzamer dan de oudste steen.
Het was verschrikkelijk: om mij heen
schoot alles op, schokte of beefde,
wat stil lijkt. ‘k Zag de drang waarmee
de bomen zich uit de aarde wrongen
terwijl ze hees en hortend zongen;
terwijl de jaargetijden vlogen
verkleurende als regenbogen ….
Misschien droomt de Bollenboom dat ook wel, terwijl hij daar, alweer 27 jaar, onverstoorbaar staat en tijd en leven aan zich voorbij ziet trekken ….
Het hele gedicht kun je hier lezen:
http://www.gedichten.nl/nedermap/gedichten/gedicht/179426.html
