De meeste mensen lopen snel door de ruimte met lege muren van de ene zaal met belangrijke kunstwerken naar de andere zaal met topstukken en werpen hooguit een vluchtige blik. Een groep schoolkinderen loopt giechelend langs. Slechts een paar mensen gaan deze ochtend zitten tegen een muur om het schouwspel te bekijken.
In de hoek van de zaak ligt een persoon op de grond. Het beweegt. langzaam, maar wel constant. Er lijkt geen patroon in de bewegingen te zitten. Soms schuift het een beetje door de zaal, dan weer kruipt het in elkaar, of draait zich om, richt zich half op, strekt een arm, draait zich weer om, dan weer een ander handeling, in traag maart voortdurend ritme. De persoon zoekt geen contact, kijkt je niet aan, lijkt geheel op te gaan in zichzelf.
Er komen associates op met -golven van de- zee of een kabbelende rivier. Het is heel rustgevend, bijna meditatief. Heel rusitig, maar beslist niet saai. Na enige tijd observeren ligt er geen persoon meer, maar een soort levensvorm die ogenschijnlijk moeiteloos beweegt en de tijd doet vervagen.
De performance is een sober, maar indrukwekkend begin van de reeks performances van Tino Sehgal in het Stedelijk museum. Elke maand een andere performance in een ander zaal. Naar de zomer toe worden de performances omvangrijker om naar het einde van het jaar weer kleinschaliger te worden.
Deze eerste voorstelling van Sehgal in het Stedelijk Museum is beslist de moeite van een bezoek waard. Laat U meenemen in de rust en betovering en beleef zo dit kunstwerk mee…
